Category: General interest

Καστελλόριζο, Σύμπλεγμα Μεγίστης: στρατηγικό ανάχωμα στον τουρκικό αναθεωρητισμό

Συνέντευξη στο Ραδιόφωνο της Αλεξανδρούπολης RadioMax 93,6 και τον Δημήτρη Κολιό (13/10/2021)

Το Σύμπλεγμα Μεγίστης όπως φαίνεται από δορυφόρο. Στο κέντρο το Καστελλόριζο (Μεγίστη), αριστερά του η νήσος Ρω, και νοτιοανατολικά του η νήσος Στρογγύλη ή Στρογγυλή.

ΠΠ: Καλή σας ημέρα, Κε Κολιέ, από το Όσλο. Και χαίρομαι πολύ που μιλάμε, που έχουμε πάλι την ευκαιρία να ιδωθούμε, έστω και ραδιοφωνικά.

ΔΚ: Είναι πάρα πολύ επίκαιρο, για ακόμη μια φορά το άρθρο σας, υπό την έννοιαν ότι στα πλαίσια αυτού του μύθου της ῾῾γαλάζιας πατρίδας᾽᾽ που καλλιεργεί από την πλευρά της η Τουρκία, είδαμε εχθές το βράδυ -και επικαλούμαι και την άλλη σας ιδιότητα, την ιδιότητα του στρατηγικού αναλυτή- είδαμε για μια ακόμη φορά, ότι ούτε καν υπολογίζεται το Καστελλόριζο στους όποιους σχεδιασμούς της Τουρκίας περί μονομερούς ανακηρύξεως ΑΟΖ, πράγμα που δεν γίνεται βεβαίως αποδεκτό επ᾽ουδενί και από κανέναν. Αλλά και από την άλλη, το πόσο το Καστελλόριζο είναι αυτό που εμποδίζει τα όποια επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και άλλων τρίτων χωρών.

ΠΠ: Κοιτάξτε, είναι γεγονός ότι, όποιος παρακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Τουρκία, ή τουλάχιστον το τελευταίο διάστημα, αν κανείς θέλει να το προσδιορίσει από πέρυσι που ξεκίνησαν τα έντονα επεισόδια και το Καστελλόριζο είχε αποκτήσει και στρατιωτικά, επιχειρησιακά, ιδιαίτερη έμφαση για εμάς, δεν εκπλήσσεται από κάτι τέτοιο. Το Σύμπλεγμα Μεγίστης, το Καστελλόριζο δηλαδή, οι δυό μεγάλοι δορυφόροι του, όπως το γράφω, η Ρω και η Στρογγύλη, και όλα τα υπόλοιπα νησάκια, διότι είναι 14 νησιά όλο το σύμπλεγμα, είναι καρφί στο μάτι της Τουρκίας. Και αυτό είναι προφανές, δεν χρειάζεται κανείς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις για να το αντιληφθεί. Διότι της κλείνει και της κόβει την όποια πρόσβαση στην θάλασσα που βρίσκεται από πίσω του, από κάτω του δηλαδή, και στα ανατολικά του.

Οπότε η Τουρκία προφανώς και θέλει να το παρακάμψει. Και είτε προσπαθεί να το παρακάμψει με διαδικασίες σαν αυτήν που περιγράψατε, την χθεσινή, είτε με την άλλη διαδικασία του πάγιου αιτήματος για αποστρατιωτικοποίηση, ωσάν η Ελλάδα να είχε στρατό εκεί κατά παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης και των συμπληρωματικών Πρωτοκόλλων και ωσάν η Ελλάδα την όποια στρατιωτική δύναμη, η οποία είναι Εθνοφρουρά βεβαίως, την είχε εκεί για λόγους επιθετικούς και όχι για λόγους άμυνας. Αυτά είναι πράγματα αλλόκοτα που φυσικά μόνον μια Τουρκία ξέρει να τα μετατρέπει σε επιχειρήματα.

Επομένως, καμία έκπληξη για αυτό, και προφανώς η Τουρκία δεν έχει δώσει καμία ένδειξη ότι ενδιαφέρεται να πορευθεί με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Οπότε αυτό δεν εκπλήσσει.

Άποψη της δυτικής πλευράς του λιμένος Καστελλορίζου.
Στο βάθος αριστερά στο ύψωμα διακρίνεται το Παλαιόκαστρο.

ΔΚ: Το ότι εμείς βεβαίως και επικαλούμαστε τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, κε Παύλε, αλλά και το ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα συνδυαστικά, δημιουργούμε και συνάπτουμε συμμαχίες με τα κράτη της Νότιας και Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και την ίδια στιγμή εξοπλιζόμαστε, είτε από την γαλλική πλευρά, είτε με την αυριανή (σσ. Πέμπτη, 14 Οκτωβρίου 2021) συμφωνία με την αμερικανική πλευρά, αυτό έρχεται ως αντίβαρο, εάν φυσικά η Ελλάδα αυτήν την δύναμη πυρός την καταθέσει και στο τραπέζι των όποιων συνομιλιών με την Τουρκία;

ΠΠ: Σαφέστατα. Πολύ σωστά κάνετε και το επισημαίνετε. Εδώ υπάρχουν δύο πράγματα. Το ένα είναι αυτό που επισημάνατε, και το άλλο είναι η εξής διάσταση:

Η Ελλάδα καλώς πράττει με το άνοιγμα όλων αυτών των συμμαχιών, και ανεξάρτητα από την Τουρκία. Δηλαδή, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε μια Τουρκία όπως αυτή που γνωρίζουμε καλά δίπλα μας, ο ρόλος της Ελλάδας -κι αν το δει κανείς και ιστορικά, γεωπολιτικά και μέσα στους αιώνες- είναι ρόλος ενός φάρου στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, στην περιοχή της, στα νότια Βαλκάνια, στο Αιγαίο σαφώς, και στην Ανατολική Μεσόγειο εν γένει.

Δηλαδή, σκεφθείτε, ότι μέχρι πριν 200 χρόνια όλη η Μέση Ανατολή είχε επίσημη γλώσσα τα ελληνικά, οι Εκκλησίες κλπ, μέχρι που μπήκαν οι Ρωμαιοκαθολικοί κήρυκες. Άρα η Ελλάδα είναι σε ένα φυσικό της χώρο. Και οι συμμαχίες τις οποίες αναπτύσσει είναι ασφαλώς μια φυσική εξέλιξη και συνέπεια, απότοκος αυτού του ρόλου της Ελλάδας. Και είναι πολύ σημαντικό, και το διαπιστώνει κανείς, ότι σήμερα μέσω αυτών των πιέσεων που ασκεί η Τουρκία, η Ελλάδα ωθείται, ας πούμε, ακόμη πιο έντονα, να ανακτήσει και να αποκαταστήσει αυτή την ιστορική θέση της. Οπότε, όλες αυτές οι συμμαχίες με τις αραβικές χώρες, με το Ισραήλ, με τη Γαλλία, είναι πολύ θεμιτές και πολύ σωστές και πολύ εύλογες.

Άποψη του λιμένος Καστελλορίζου στο σούρουπο.

Από κει και πέρα βέβαια, οι συμμαχίες αυτές, εκτός από το ας το πω έτσι, θεωρητικό, γεωπολιτικό ευρύτερο πλαίσιο, έχουν κι ένα πολύ συγκεκριμένο αποτύπωμα. Και αυτό είναι η ενίσχυση, η κατακόρυφη αύξηση και ενίσχυση, της αποτρεπτικής ισχύος. Η οποία αποτρεπτική ισχύς μπορεί για κάποιους, και στην Ελλάδα κυρίως, να μην έχει ιδιαίτερη αξία ή να μην τους αρέσει, αλλά δεν παύει να είναι μια κεντρική παράμετρος που παίζει καθοριστικό ρόλο, έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται ευθέως, σε οποιουδήποτε είδους συζήτηση, όταν κάθονται δύο μέρη σε ένα τραπέζι. Αλλιώς συζητάμε εσείς κι εγώ, όταν γνωρίζω ποιά είναι τα όρια ισχύος σας, και όταν αναγνωρίζω ότι τα όρια ισχύος σας είναι τέτοια που, αν εγώ προσπαθήσω με τρόπους αθέμιτους να σας παρακάμψω θα έχω τίμημα, και αλλιώς συζητάμε όταν γνωρίζουμε ποιος είναι ο άλλος.

Και ένα τρίτο πράγμα είναι ότι, η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου, η οποία είναι σαφέστατα αυτό που ένα κράτος το οποίο ανήκει στον Δυτικό κόσμο και είναι ένα πολιτισμένο κράτος κι ένα κράτος με αξίες και αρχές, οφείλει και πρέπει να συντάσσεται προς αυτό, από μόνη της δεν είναι πανάκεια. Διότι αν κοιτάξουμε όχι πολύ μακριά, πίσω στον 20ο αιώνα, όλες οι συμπεριφορές της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας, από το 1922 που δεν είναι πολύ μακριά, είναι ούτε 100 χρόνια, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θυμούνται την Καταστροφή, που ζουν. Από το 1922 μέχρι, να μην πω το επεισόδιο με το ‘Λήμνος’, να πάμε πιο πίσω, να σταθούμε στην Κύπρο, να σταματήσουμε στα Ίμια: ό,τι έχει συμβεί, έχει συμβεί κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου. Και τίποτε δεν εγγυάται ότι αυτά τα πράγματα δεν θα συμβούν και στο μέλλον.

Αυτές δεν είναι εξάρσεις μιας χώρας η οποία απλώς δεν μπορεί να ελέγξει μια εσωτερική πολιτική κατάσταση. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές και στο ελληνικό περιβάλλον και σε όλους τους Έλληνες, είναι ότι αυτές είναι συμπεριφορές στρατηγικές μιας χώρας η οποία θεωρεί ότι τα σύνορά της έπρεπε να βρίσκονται εκεί που ήταν τα πρώτα ελληνικά σύνορα, στη Λάρισα, δηλαδή πίσω απ’όλο το Αιγαίο.

Αυτό είναι η Τουρκία. Και δεν το λέω αυτό με κάποιο αντιτουρκικό αίσθημα. Μιλάω με ωμό ρεαλισμό αυτή τη στιγμή. Και το αναγνωρίζουν και πολλοί Τούρκοι, αν δείτε Τούρκους αναλυτές και μελετητές, οι άνθρωποι το ξέρουν αυτό. Δεν λέμε κάτι καινούριο δηλαδή. Εμείς είμαστε που δεν το ξέρουμε, περισσότερο.

Ο αύλειος χώρος της Εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, επάνω από το Μανδράκι.

ΔΚ: Ή δεν εννοούμε να το καταλάβουμε, έτσι; Δεν εννοούμε…

ΠΠ: Ακριβώς! Ή δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε, δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, διότι έχουμε βολευθεί, ας το πω έτσι, σε μια συνθήκη, σε ένα status quo, το οποίο διευκολύνει πολιτικές καταστάσεις ένθεν κακείθεν. Διότι θέλει κόπο να είσαι σε μια κατάσταση επιφυλακής, και να αποδεικνύεις διαρκώς ότι έχεις αποτρεπτική ισχύ. Όχι ότι δεν το κάνουμε. Το κάνουμε. Αλλά στον βαθμό που δεν είχε γίνει μέχρι τώρα, αυτό επισημαίνουμε, ότι είναι πολύ σημαντικό ότι η Ελλάδα έχει μπει πρακτικά και έμπρακτα, και πολύ συγκεκριμένα σε αυτή τη διαδικασία. Και αυτό φαίνεται.

ΔΚ: Άρα, στρατηγικός σχεδιασμός της Τουρκίας είναι να συρρικνώσει την Ελλάδα στα παλιά της σύνορα. Έτσι;

ΠΠ: Αυτό είναι εν μέρει ο στρατηγικός σχεδιασμός της, ο οποίος προκύπτει, δηλαδή είναι μια πτυχή του στρατηγικού της σχεδιασμού. Η Τουρκία είναι μια αναθεωρητική δύναμη, η οποία αξιώνει έναν ρόλο όπως είχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στις καλύτερες στιγμές της, όπου φυσικά σε μια τέτοια κατάσταση, η Ελλάδα, όπως το λέτε ακριβώς, θα είχε μια γωνιά, όπως ήταν πριν από κάποιους αιώνες. Αλλά αν δεί κανείς την συμπεριφορά της Τουρκίας συνολικά, δηλαδή στη Μέση Ανατολή, στη Συρία, αυτά τα οποία έγιναν και με την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, στη Λιβύη, βλέπει κανείς ότι η Τουρκία θέλει να επιβάλει τον εαυτό της ως την υπερδύναμη της περιοχής της Μέσης Ανατολής και, γιατί όχι και, των Βαλκανίων.

Η Σαντραπεία Αστική Σχολή, δωρεά, όπως και ο περικείμενος ναός Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης, της Οικογένειας Σαντραπέ, Καστελλοριζίων μεταναστών στην Αίγυπτο.

ΔΚ: Τώρα, από τη στιγμή που η Τουρκία υποτίθεται ότι νιώθει μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, γιατί ο τόσος εκνευρισμός της μετά από τις Συμφωνίες που έχουν συναφθεί μεταξύ Ελλάδος και Γαλλίας, και η αυριανή συμφωνία η οποία έπεται και θα γίνει, θα πραγματοποιηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμα και έντονη εξοπλιστική και στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών – Νατοϊκών στην Αλεξανδρούπολη. Γιατί όλος αυτός ο εκνευρισμός;

ΠΠ: Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή, και κάνετε πολύ καλά που το θέτετε. Αν κανείς έβλεπε πώς έληξε η περίοδος των περίπου 40 ημερών του περσινού καλοκαιριού, όπου μετά το συμβάν της σύγκρουσης της φρεγάτας του Ουρούτς Ρέις με το ‘Λήμνος’, στην ουσία μπήκαμε σε φάση εκτόνωσης, στην οποία παρενέβησαν και πολλοί πρέσβεις και διάφορες δυνάμεις κλπ, αυτό δίνει την απάντηση. Δηλαδή τι; Το αξιόμαχο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι τέτοιο, που η Τουρκία, όσο κι αν μπορεί να ακουστεί σε μερικούς αστείο αυτό που θα πω, το φοβάται. Και το ξέρει αυτό. Λοιπόν, αν σε αυτό έρθει και προστεθεί τώρα ένα άθροισμα στρατηγικών συμμαχιών, διότι η Συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας με τα άρθρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής δεν είναι παίξε-γέλασε. Δηλαδή, το να έρθουν να σου στηρίξουν οι Γάλλοι, αν υποθέσουμε, σε μια κατάσταση παραβίασης εθνικής κυριαρχίας, αυτό το ήδη υπάρχον αξιόμαχο και να στο ενισχύσουν, αυτό δεν το θέλει κανείς. Πολλώ δε μάλλον αν αυτό συμβεί και με την Αμερική. Αλλά ακόμη και να μην υπήρχαν αυτά, από μόνο του το αξιόμαχο και η αποτρεπτική ισχύς των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι τέτοια που ο Τούρκος δεν θέλει να αναμειχθεί με κάτι τέτοιο. Και ξέρει ότι, αν κάνει κάτι, θα έχει συντριπτικό κόστος.

ΔΚ: Θα έχει συντριπτικό κόστος…

ΠΠ: Και γι᾽ αυτό υπάρχει αυτό το παιχνίδι διαρκώς, ας πούμε. Δηλαδή, τσιγκλάει ως εκεί που τον παίρνει.

Άποψη της ανατολικής πλευράς του λιμένος Καστελλορίζου με τα χαρακτηριστικά δελφίνια. Ψηλά πάνω στον βράχο διακρίνεται δεσπόζουσα η Ελληνική Σημαία.

ΔΚ: Άκουγα μία ανάλυση που γίνονταν και σε επίπεδο Αμερικανικών Πανεπιστημίων, στρατηγική ανάλυση, γεωπολιτική, γεωστρατηγική κλπ, Ελλήνων, Αμερικανών, Γάλλων, Γερμανών, κλπ. Και σε αυτό που συμφωνούσαν όλοι είναι ότι, αν πάμε σε μια καθολική σύγκρουση με την Τουρκία, σε ένα υπαρκτό εν πάσει περιπτώσει γεγονός, και όχι σενάριο, το βέβαιον είναι ότι, κάτω από αυτές τις συνθήκες η Τουρκία θα επιστρέψει στον 19ο αιώνα. Δηλαδή θα είναι συντριπτικό το χτύπημα εκ μέρους της Ελλάδος εις βάρος της Τουρκίας. Σ᾽ αυτό συνέκλιναν όλοι.

ΠΠ: Ε, για να το λένε κάτι ξέρουν. Και νομίζω ότι αυτό που είναι σίγουρο και σαφές είναι ότι, η Ελλάδα είναι πρωτίστως όχι απλώς δύναμη σταθερότητας, αλλά εκ φύσεως χώρα ειρήνης. Και αυτό δεν το λέμε ρητορικά, αλλά είναι κυριολεξία με την έννοια ότι, αν κοιτάξει κανείς πίσω στην ιστορία των τελευταίων αιώνων, η Ελλάδα δεν έχει κάνει ποτέ επεκτατικούς πολέμους.

ΔΚ: Ναι. Σωστό.

ΠΠ: Όλες οι επιχειρησιακές, στρατιωτικές ενέργειες της Ελλάδος είναι ανάκτησης, αποκατάστασης ελληνικών προηγούμενα εδαφών, με ελληνικούς πληθυσμούς γηγενείς από χιλιετίες, τα οποία κάποια στιγμή δια της εισβολής κατακτήθηκαν και οι άνθρωποι αυτοί περιήλθαν σε σκλαβιά. Η Ελλάδα δεν έχει κάνει επεκτατικό πόλεμο. Οι μόνες, ας το πούμε, μη αμυντικές επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατούείναι η συμμετοχή σε διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές, στην Ασία, από δω κι από κει. Αυτό.

Άρα το να βλέπει αυτή τη στιγμή και να θεωρεί την Ελλάδα, την ένοπλη ισχύ της Ελλάδος ως κίνδυνο επιθετικό, είναι τελείως λάθος, και το μόνον που μπορώ να δικαιολογήσω είναι ότι θα βλέπει ο ίδιος την Ελλάδα, θα την εποφθαλμιά, και άρα φοβάται κάποια αντίμετρα.

Από κει και πέρα τώρα, αυτό που λένε οι αναλυτές που αναφέρετε, είναι σωστό με την έννοια ότι, όταν έρχεται κάποιος να σου προσβάλει ένα τμήμα της εθνικής σου κυριαρχίας, εκεί δεν πας να τον αντιμετωπίσεις με ισοδύναμα, ή, αν θέλετε, και με χαμηλότερης ισχύος αντίμετρα. Εκεί πας και τον τσακίζεις με όλη σου την ισχύ. Δηλαδή του δημιουργείς ένα τέτοιο σοκ. Εάν αυτό συμβεί, είναι προφανές ότι, δεδομένων -και εκτιμώ ότι αυτό έχουν στο μυαλό τους οι συγκεκριμένοι αναλυτές- ότι δεδομένης της ήδη υπαρχούσης έκθεσης της Τουρκίας και του ανοίγματος που έχει σε πάρα πολλά μέτωπα (είναι γνωστά, να μην τα επαναλαμβάνουμε), ότι αυτό το πράγμα δεν θα μπορέσει να το σηκώσει.

Και το επιπλέον στοιχείο που μπορώ να φανταστώ ότι έχουν κατά νου, λέγοντας αυτό, είναι ότι μια τέτοια διαδικασία θα παρέσυρε ένα μεγάλο ντόμινο διεθνούς εμπλοκής. Και αυτό θα έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά στην Τουρκία. Δηλαδή, δεν είναι ότι θα υπήρχε μόνον το κόστος το επιχειρησιακό, το στρατιωτικό, αλλά ότι όλη η διεθνής κοινότητα πλέον θα στρεφόταν πολύ ενεργά εναντίον της. Και δεν θα την γονάτιζαν τόσο, να το πω έτσι, τα βλήματα ή οι πύραυλοι που θα έσκαγαν, όσο οι μετά συνέπειες. Γιατί ένας πόλεμος, ξέρετε πολύ καλά, ότι έχει πάρα πολλές διαστάσεις. Δεν έχει μόνον την καθαρά στρατιωτική, επιχειρησιακή του φύση.

Τα σπίτια, και εν γένει τα οικήματα της Μεγίστης, διακρίνονται για την υψηλή αισθητική τους και τους εκπληκτικούς χρωματισμούς.
Ιδιωτική κατοικία στον λιμένα Καστελλορίζου.

ΔΚ: Να ρωτήσω κάτι τελευταίο, κ. Παύλε. Η Τουρκία, βλέποντας τη ρητορική της, βλέποντας την όποια τακτική της, είτε απέναντι στην ελλαδική πλευρά είτε απέναντι στην κυπριακή πλευρά, και με όλα αυτά τα οποία καθημερινώς,τέλος πάντων, εξαπολύει εναντίον της Ελλάδος, βλέπετε ότι το επόμενο χρονικό διάστημα θα το τραβήξει το σκοινί μέχρι τα άκρα;

ΠΠ: Κοιτάξτε, αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει με ασφάλεια και σιγουριά, και εγώ προσπαθώ να αποφεύγω τις εύκολες τοποθετήσεις, με την έννοια ότι ακούμε διαφόρους να λένε διάφορα, ότι η Τουρκία θα κλιμακώσει, η Τουρκία θα κάνει, ότι το 2023 συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάννης και άρα πλέον περνάει η Συνθήκη σε εθιμικό Δίκαιο διότι λήγει η ισχύς της, και άρα η Τουρκία θα προσπαθήσει να κάνει πράγματα.

Όλα αυτά είναι σενάρια, όλα αυτά είναι υποθέσεις εργασίας. Ενδεχομένως να υπάρχει κάποιο έρεισμα, διότι μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία όταν εξωτερικεύει κρίσεις στην ουσία βγάζει προς τα έξω εσωτερικά προβλήματα. Άρα, αν υπάρξει μια εσωτερική αστάθεια, αν το φαινόμενο Ερντογάν εκλείψει συντομότερα απ᾽ όσο ενδεχομένως κάποιοι υπολογίζουν, μπορεί όλα αυτά να έχουν κάποιο αντίκτυπο εξωτερίκευσης, ας πούμε, στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Αλλά αυτό που εγώ θέλω να πιστεύω είναι, και νομίζω ότι και μέσα στην Τουρκία υπάρχουν νουνεχείς άνθρωποι, και το θέμα είναι βέβαια σε τί βαθμό αυτοί οι άνθρωποι έχουν λόγο στα πράγματα και θα έχουν λόγο στα πράγματα, ότι θα επικρατήσει μια νηφαλιότητα και μια λογική.

Διότι, μην ξεχνάμε και το άλλο: η Τουρκία γνωρίζει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ότι στο εσωτερικό της είναι μια βόμβα με την έννοια ότι το 1/3 της Τουρκίας είναι πληθυσμοί εξισλαμισμένοι, χριστιανικοί, κρυπτοχριστιανοί, έτσι. Υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι μέσα στον πυρήνα της τουρκικής κοινωνίας έχουν πολύ έντονο το στοιχείο και το Ορθόδοξο και το ελληνικό. Εάν συμβεί μια μεγάλης κλίμακας κατάσταση σύρραξης, να το πω έτσι, αυτός όλος ο αριθμός, αυτό το μεγάλο πλήθος, αυτή η κρίσιμη μάζα ανθρώπων δεν γνωρίζουμε πώς θα αντιδράσει. Και αυτό είναι κάτι που η Τουρκία το φοβάται και το ξέρει ότι ενδέχεται αυτό να είναι μια νάρκη που θα απασφαλίσει.

Επομένως, η δική μου εκτίμηση, χωρίς να σημαίνει τίποτε αυτό, είναι ότι θα επικρατήσει η λογική και η προσπάθεια της Τουρκίας να ισορροπήσει αφενός τον εαυτό της, που είναι ο προβοκάτορας της περιοχής, και αφετέρου η προσαρμογή της σε αυτό που είναι το δέον και το διεθνώς θεσπισμένο και αποδεκτό.

ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς, σεσημασμένο στο χώμα πίσω από τον τάφο της Κυράς της Ρω, Δέσποινας Αχλαδιώτου, στην μικρονησίδα Ρω.

ΔΚ: Πάντως, το να βλέπεις ένα πολιτικό σύστημα της Τουρκίας να απειλεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, ε, νομίζω μόνο γέλωτα μπορεί να προκαλέσει αυτό.

ΠΠ: Αυτό είναι σίγουρο. Και η αλήθεια είναι ότι όταν κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι, περιορίζεται στο να το λέει.

ΔΚ: Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς, να είστε γερός, δυνατός, εις το επανιδείν!

ΠΠ: Εγώ να σας ευχαριστήσω, να είστε καλά και να φροντίσουμε όλοι οι Έλληνες να επισκεπτόμαστε τακτικά το Καστελλόριζο!

ΔΚ: Το Καστελλόριζο λοιπόν. Καστελλόριζο!

ΠΠ: Είναι μεγάλη η ομορφιά του και ο πλούτος ο ορατός και αόρατος που έχει, και είναι πραγματικά ευλογία που έχουμε αυτό το πολύτιμο μαργαριτάρι, όπως το έγραψα και στο κείμενο.

ΔΚ: Να είστε γερός, σας ευχαριστώ και πάλι.

ΠΠ: Κι εσείς, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την συνομιλία μας.

ΔΚ: Να είστε καλά, την καλημέρα μας.

Σύμπλεγμα Μεγίστης: Ἡ καρδιά τῆς Ἑλλάδος στό νοτιοανατολικό Αἰγαῖο

Καστελλόριζο, Σύμπλεγμα Μεγίστης.

ΑΝ ∆ΕΝ ἦταν μαργαριτάρι, θά ἦταν ἄλλος ἕνας βράχος στή νοτιοανατολική ἐσχατιά τοῦ Αἰγαίου μας. Πλανήτης αὐτόφωτος πού μέ τούς δύο δορυφόρους του, τήν Ρῶ καί τήν Στρογγυλή ἤ Στρογγύλη, συναπαρτίζουν ὅ,τι πολυτιμότερο διαθέτουν οἱ θάλασσες τῆς Ἑλλάδας καί τῶν Ἑλλήνων. Σύμπλεγμα Μεγίστης – Καστελλορίζου.

Άποψη του λιμένος του Καστελλορίζου με τον Πύργο και το λιμάνι του Μανδρακίου. Στο βάθος η Αρχαία Αντίφελλος.

Ἤδη, καθώς τό πλοῖο τῆς γραμμῆς εἰσέρχεται νά δέσει στόν λιμένα, νιώθεις ὄχι ὅτι πηγαίνεις σέ κοσμικές διακοπές, ἀλλά ὅτι ξεκινᾶς προσκύνημα. Αὐτή σου τήν αἴσθηση ἑδραιώνουν ἡ εὐλογημένη γῆ τοῦ Καστελλο- ρίζου καί οἱ ἀγωνιστές κάτοικοί του, μόλις πατήσεις τό πόδι σου στή στεριά. Κάνεις τόν Σταυρό σου καί εὐχαριστεῖς πού ἀξιώθηκες νά βρεθεῖς στά ἄκρα, ἐδῶ ὅπου τό χτυποκάρδι τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔχει τούς ὑψηλότερους παλμούς. Ἡ ἄμεση αἴσθηση πού ἀποκομίζεις καθώς βαδίζεις πρός τήν «περαντζάδα» πού ὁδηγεῖ στό κατάλυμά σου, εἶναι ὅτι ἔχεις ἔρθει σέ ἕνα νησί ἀστακό. Τό αἴσθημα ἀσφάλειας πού σοῦ μεταδίδουν ἄμεσα ὄχι τόσο ὅλα ὅσα βλέπεις, ἀλλά κυρίως ἐκεῖνα πού δέν βλέπεις, εἶναι ἀπερίγραπτο, μοναδικό. Δέν εἶναι τῆς παρούσης, ἀλλά ἀξίζει νά εἰπωθεῖ ὅτι ἡ παρουσία τῆς Πολιτείας καί τῶν ΕΔ στήν Μεγίστη εἶναι state of the art γιά πολλούς λόγους καί μέ πολλούς τρόπους. Ὅσοι ἐργάζονται καί ὑπηρετοῦν ἐδῶ, διαθέτουν μία ξεχωριστή εὐσυνειδησία, αἴσθημα εὐθύνης, ἀποφασιστικότητα καί σοβαρότητα τέτοια πού σέ ἀναγκάζουν νά κλίνεις γόνυ σεβασμοῦ καί τιμῆς στούς σύγχρονους φύλα- κες τῶν Θερμοπυλῶν τοῦ νοτιοανατολικοῦ Αἰγαίου μας.

Ο χαρακτηριστικός πύργος με την ελληνική σημαία στην αριστερή πλευρά της εισόδου στον λιμένα του Καστελλορίζου.

Τό νά χαρακτηρίσεις τή σύμπραξη καί συνέργεια μεταξύ τῆς πολιτειακῆς καί πολιτικῆς ἡγεσίας, τῆς στρατιωτικῆς διοίκησης τῆς Ἐθνοφρουρᾶς, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σύμης, Τήλου, Χάλκης καί Καστελλορίζου, τῶν σωμάτων Ἀσφαλείας καί τῶν κατοίκων τοῦ νησιοῦ ἁπλῶς ἀγαστή, εἶναι understatement: ἐδῶ ὅλοι θεωροῦν φυ- σικό νά ἀποδίδουν στό 110% τῆς λει- τουργικότητάς τους στό πεδίο εὐθύνης τους. Σέ ἕνα τέτοιο περιβάλλον, τό νά χαρακτηρίσεις τόν ἑαυτό σου ἐπισκέπτη καί τουρίστα εἶναι ἀναληθές καί ἀνακριβές. Καί τοῦτο γιατί ἐδῶ κανείς δέν σοῦ ἐπιτρέπει νά νιώσεις ξένος. Κάτι παράξενο συμβαίνει, καί στήν Μεγίστη τό πρῶτο συνθετικό τῆς λέ- ξης «φιλοξενία» ὑπερτερεῖ συντριπτικά τοῦ δευτέρου. Ἀκούγεται περίεργο, ἀλλά στό Καστελλόριζο δέν ἔρχεσαι, ἐπιστρέφεις. Καί πῶς νά μήν εἶναι ἔτσι, ὅταν, ἐνῶ φθάνεις γιά ἀνάπαυση καί ἀπομόνωση, ἡ ἀγάπη τοῦ νεα- νίζοντος ἱερέα παπα-Γιώργη, πού στά 76 του χρόνια δέν γνωρίζει τί θά πεῖ συνταξιοῦχος καί ἡ στοργή τοῦ Διοικητῆ τῆς Ἐθνοφρουρᾶς πού ἀποκαλεῖ τούς πάντες ὑπ ̓ αὐτόν «γιέ μου», σοῦ φτιάχνουν πρόγραμμα καθημερινό τόσο γεμᾶτο, πού δέν μπορεῖς παρά νά ἀνταποκριθεῖς.

Στην Στρογγύλη, ή Στρογγυλή του Συμπλέγματος Μεγίστης, το νοτιοανατολικότερο ελληνικό και ευρωπαϊκό έδαφος.

Βγαίνεις γιά πρωινό τρέξιμο καί καταλήγεις χωρίς νά τό καταλάβεις νά μεταφέρεσαι μέ ταχύτητες πολλῶν κόμβων καί σέ dt νά ψέλνεις στόν Ἁγιασμό γιά τά παλληκάρια πού διακονοῦν τό Κοιμητῆρι ὅπου ἀναπαύεται ἡλιόλουστη ἡ Κυρά τῆς Ρῶ. Τό ἄλλο πρωί εἶσαι στό καΐκι μέ τόν Χωρικό Περιφερειάρχη Δωδεκανήσων σέ ἀποστολή αὐτοψίας κατασκευαστικῶν ἔργων στό σκαλοπάτι πού ἑνώνει τίς ΑΟΖ Ἑλλάδας καί Κύπρου, τήν Στρογγυλή, ἤ Στρογγύλη (ἀκόμη δέν εἶμαι βέβαιος ποιός εἶναι ὁ ὀρθότερος τονισμός της…). Τήν ἄλλη ἡμέρα, εἶσαι μέ τά παλληκάρια ἐκεῖνα πού προστατεύει ἡ Ἁγία Βαρβάρα, ἡ ὁποία ἦταν καί ὁ δικός σου προστάτης Ἅγιος τόν καιρό τῆς στρατιωτικῆς θητείας σου, καί λαμβάνεις κι ἐσύ ἀπό τήν εὐλογία τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πού ἔχει φέρει μαζί του ὁ πατήρ Χρῆστος ἀπό τήν Θεσσαλονίκη. Ἐνῶ τό σούρουπο σέ βρίσκει στά ψηλά, στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, νά εἰσέρχεσαι στήν κρύπτη τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους. Κι ὅλα αὐτά ἐνῶ ὁ Ὀκτώβρης ἔχει μπεῖ γιά τά καλά καί ἡ θερμοκρασία δέν λέει νά ξεκολλήσει ἀπό τούς 30 βαθμούς Κελσίου, ὅπως τό ἐπιβάλλει τό εὐρέως γνωστό ἰδιαίτερο κλῖμα τοῦ νησιοῦ.

Ο Τάφος εντός του οποίου αναπαύεται από το 1982 η Κυρά της Ρω, κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτου, στη μικρονησίδα Ρώ του Συμπλέγματος Μεγίστης (Καστελλόριζο).

Στό Μουσεῖο Γρίφων σέ περιμένουν ἄλλες ἐκπλήξεις. Ἐκεῖ ὁ ἱδρυτής του, ὁ εὐφυέστατος Πανταζῆς Χούλης, σοῦ δείχνει δεκάδες γρίφους μέ κορυφαῖο τόν ἀντίστροφο Κύβο τοῦ Ρούμπικ μέ τήν ἑλληνική σημαία, ἡ ὁποία, ὅσο καί νά παίξεις μέ τόν κύβο, δέν ἀλλοιώνεται καί δέν ἐξαφανίζεται. Καί σοῦ ἐπισημαίνει ὁ Πανταζῆς ὅτι αὐτός ὁ κύβος συμβολίζει τό Καστελλόριζο: «Ὅ,τι καί νά συμβεῖ εἶναι πάντοτε ἑλληνικό». Καί πῶς νά μήν εἶναι ἄλλωστε, ὅταν στό χαρακτηριστικό κτήριο τοῦ ἀνακαινισμένου Ὀθωμανικοῦ Τεμένους ἡ Ἔκθεση τῆς Ἱστορικῆς Συλλογῆς τοῦ Καστελλορίζου σέ πληροφορεῖ γιά τόν διαρκῆ, ἀέναο, ἀκατάβλητο πόθο τῶν Καστελλοριζίων γιά τήν Ἑλλάδα. Πού ἐνῶ ἡ Συνθήκη τοῦ Λονδίνου τό 1830 τούς ἄφησε ἐκτός ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, αὐτοί ἀντέδρασαν μέ κάθε τρόπο, ἔστω κι ἄν τό ποθού- μενο ἦλθε 118 χρόνια ἀργότερα, ὕστερα ἀπό πολλούς αἰῶνες Ὀδύσσειας, ξενιτιᾶς στή Μέση Ἀνατολή καί τήν Αἴγυπτο, λαμπαδιάσματος τῶν περιουσιῶν τους ἀπό τούς Ἄγγλους, τούς τότε καλούς συμμάχους τῆς Ἑλλάδος, καί τούς Γάλλους πού τούς πούλησαν στούς Ἰταλούς.

Εντυπωσιακά εξωτερικά ψηφιδωτά στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, όπου και η Κρύπτη του Αγίου Χαραλάμπους.

Εἶναι πολύ μικρός ὁ χῶρος μιᾶς ἐπι- φυλλίδας γιά νά χωρέσει τόν τρισμέγιστο πλοῦτο τοῦ πολύτιμου Συμπλέγματος Μεγίστης τοῦ νοτιοανατολικοῦ Αἰγαίου μας. Ἀλλά εἶναι μεγάλη ἡ καρδιά τῶν Καστελλοριζίων, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν νά τιμοῦν δεόντως ὅποιον ἔρχεται νά προσκυνήσει μέ εὐλάβεια τά ἅγια χώματά τους, καί –γιατί ὄχι– νά ριζώσει ἐδῶ. Ἄς εὐχηθοῦμε, τό λίαν εὐχάριστο γεγονός τῆς ἀναπτυξιακῆς δυναμικῆς τήν ὁποία διαπιστώνει ὁ προσκυνητής τῆς Μεγίστης κατά τά τελευταῖα χρόνια (στήν ὁποία συμβάλ- λουν μεταξύ ἄλλων καί ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι συμπατριῶτες μας) νά ἐνι- σχυθεῖ, καί ἡ Πολιτεία καί ἡ κυβέρνηση νά παρέχουν τήν δυνατότητα σέ ὅσους τό λέει ἡ καρδιά τους –μέ στοχευμένες πολιτικές παροχῆς γῆς– νά ἔρθουν καί νά χτίσουν τό βιός τους ἐδῶ, ἐπαναφέροντας ἔτσι τό Καστελλόριζό μας στήν αἴγλη τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνα.

Βραδινή γαλήνη στο λιμάνι της Μεγίστης.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο Καστελλόριζο, του Συμπλέγματος Μεγίστης, την Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2021, για λογαριασμό της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ, όπου και δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2021.

ΕΣΤΙΑ, πρωτοσέλιδο 6ης Οκτωβρίου 2021.
ΕΣΤΙΑ, 6 Οκτωβρίου 2021, σελίδα 5.

Participation in 1821: The Universal Significance Of The Greek Revolution

Two hundred years have passed since the beginning of Greek Revolution of 1821, the first successful revolution, after numerous failed attempts throughout five centuries, against the Ottoman conqueror and tyrant. It is an event of universal significance that not only signifies the resuscitation of Hellenism from the lethal bonds imposed by the Fall of Constantinople on May 29, 1453 but also affirms its ceaseless continuity from the depths of antiquity up to today. Though there exist several ways of celebrating such a milestone, only one is suitable par excellence: the tropos of participation, that is, of the communion with recent events two centuries old that abrogates spatiotemporal restrictions and renders to the celebrated not only what is proper to it but also its living perpetual imprint.

In the opening of the Platonic dialogue of The Timaeus, there is a passage where Plato narrates the achievements of the city of Athens against a great and powerful enemy from the west attempting to oppress all European cities. Plato describes how Athens “once upon a time suspended a power that moved by insult (hubris) towards the entire of Europe and Asia” (Timaeus, 24e). Albeit mythical, this Platonic narrative on the Atlantis, spelled out by Critias, contains elements pervading Greek identity and the diachronic universal service of Hellenism as defender of liberty and democracy. In this sense, already since Plato’s times we ascertain a self-consciousness of the Greek nation with respect to history, humanity, and its civilization.

Such self-awareness is expressed and confirmed in manifold ways throughout the centuries: from the resistance of Hellenism during the Persian wars, as testified at the memorial of Leonidas in Thermopylae with the unparalleled statement ‘‘Foreigner, go tell the Spartans that we lie here obedient to their commands’’ (Herodotus, Histories, 7, 228.2.); to the Empire of Alexander the Great and its evolution into the millennium-long life of the Eastern Roman Empire (occasionally misleadingly called Byzantium); up to the most recent resistance of Hellenism to the Nazi atrocity, the latter being a precise verification of the prophetic character of Plato’s mythical narrative in the 20th century.

However, an excellent sample of this fully modest self-awareness is the words about the Greek Revolution proclaimed by Theodoros Kolokotronis, at Pnyx, in November 1838: “…On this land where I am standing today walked wise men who declaimed in the old times, whom I can neither be compared with nor even reach their traces…I am inferior to them. But I am only telling you that they were wise, and from here all other nations borrowed wisdom” (Theodore Kolokotronis, Speech at Pnyx, Institute of the Hellenic Parliament, Athens, 2008).

In the Greek tradition, the notion of freedom and of its derivative, democracy, is neither abstract nor stems from a need for mundane arrangement of the individual by means of individual and social rights, in order for it to secure living conditions such that postmodernity has codified as “quality of life.”

Something else happens with Hellenism. Both before Christ and in its Christified form, Greek logos and tropos abides solidly in a conduct of being that is truly novel: it moves on the boundaries of the confrontation between being (to hon) and very being (to einai); on the verge of the battle of decay with incorruptibility; of the finite with the infinite; of temporality with the timeless; of dasein with the beyond; of lie, falsehood, error with the truth; of slavery with liberty; of authoritarianism with democracy; of selfishness with the unselfish; of evil with the good; of the created with the uncreated; ultimately, of Death with Life.

It is the last pair that is experienced by the Greeks in a unique manner, although the effort by any means to exorcize the first and attach to the latter is proper to the whole mankind. For the Greek knows that the most real and dangerous death is not the biological end that comes with the separation of the soul from the body, but the one that annihilates those human senses that remind us of the fact that the human being has been created for great things, that transcend any notion of race, tribe, and genus. Things that belong to a polity that is not served by parties, factions, fractions, divisions, and ideologies. The Greek knows that his fate is to renovate and transform the world not by means of his or her own powers but by that divinely granted power that renders the human being an heir and container of Godman Christ. This audacious truth shapes both the explosive requirements for a proper celebration of the two hundred years since 1821 and the very event of the Revolution, an event that bears in it the most indomitable evidence of the unbreakable dependence of the Struggle for Independence of the Greeks on the holy faith of Christ: Resurrection (Ep-Anastasê)[1].

As Ep-Anastasê, the Struggle for Independence is not merely a Greek national affair. Rather, it is an ecumenical affirmation to the Life that defeats Death. As such, it concerns humanity entirely. Not only because it shows the path of liberty to every enslaved human being on earth, but also because it leads humanity to grasp what Freedom really is about, by interpreting on truthful grounds what slavery consists in. On the face of the Turk conqueror, the Greek fighter acknowledges the imprisonment of humanity to the bonds of tyrannical closedness and the abstract self-deification that the death of an impersonal god entails. Therefore, rebellion is not a demand for re-establishing a mundane freedom and achieving self-determination, although both are good and sacred. Revolution is about the highest act of resistance to death caused by humanity’s affirmation of the selfish use of the world, that aims at prevailing over it and seeks the necrosis of its non-objectifiable divinity.

As such, Greek Revolution is an ultimate lesson of appraisal of the human being and removal of the insult against the Living God and His cosmos. To such a divine mission, sacrifice and voluntary death appeal not only without second thought, but as the par-excellence Exodus from the bonds of death that insult the Life of Immortality. Only such an overwhelming stake is capable of proclaiming “freedom or death!”

Only the experience of eternity within the created is capable of interpreting the “foolishness” of the inhabitants of Messolonghi that show how the Besieged may, and should, remain Free. Only the deep faith in that the human being is created in order to become God by Grace and to attract creation and cosmos to the Creator, is capable of interpreting correctly and to justify the belief that “an hour of free life is better to forty years of slavery and prison” (Rigas Velestinlis, Thourios, 1797). For he who lives into eternity is in the position to serve the infinite even in a single instance. For him, an hour of free life is incomparable to an eternity of slavery, that is, an eternity without awareness of herself.

If it was not about that no Lord Byron would have been “drunk by the immortal wine of ᾽21,” so as to become Greek himself, to testify with his own blood to such a Truth. If the Greek Revolution was not about affirming the ultimate Event of the victory of Life, Christ, against Death, then what remains is its “deforestation” and its consideration in terms closed, mundane, that seek an elementarily convenient life attached to ideas borne out of a selfish correlation of humanity with the cosmos.

All the above indicates, I believe, why the celebration of 1821 is primarily an event of participation defined by the transcendence of historicity, precisely because the Struggle for Independence is not a mere historical event. One honors 1821 when one lives on the ontological grade of its makers; when one participates in the Truth in which the fighters of 1821 participated while proclaiming: “for the holy faith of Christ and for the freedom of the land.” Such participation requires an internal renewal, and an ascetic life similar to that of John Capodistrias, the first Governor of the young Greek state. Only then, modern Greeks may be ontologically uplifted so as to discern the signified beyond the symbol of the historical events, and to substantiate inside them the ethos and tropos of their antecedents who six generations earlier experienced ‘‘the desire of freedom as a rain falling upon them” (Kolokotronis, Speech at Pnyx).

No matter how paradoxical this reality may sound, it is not alien to modern Hellenism; rather, it is very old and yet totally new, as it imitates the Mystery of the Mysteries, the Holy Eucharist, that is celebrated unchangeably in the Church, now and always, and about which Saint Nicholas Cavasilas writes: “For it is not a type of sacrifice, nor an image of blood; but it is truly a slaughter and sacrifice” (Interpretation of Divine Liturgy, 32, PG 150, 440-441). Thus, our partaking of the fact of 1821 may transform a manifestation of respect and honor into “an imitation of a great and perfect act” (Aristotle, On Poetics, 6, 1449b24-25), with results beneficial to modern Hellenism.

In this sense, Greeks all over the world are invited to be rebaptized to a most progressive, yet traditional, stance of life that is articulated in the essential, the ontological, and not just folklore, and share in the significant and perfect act that began taking place in 1821 and extends to the future by granting to the present the hope of restoration not merely of the Greeks but also of all humanity and the entire cosmos. This hope is not a utopia but a premise for Exodus and Resurrection from slavery and corruption, attested by the duality (synamfoteron) of the Feast of Annunciation of the Blessed Mary and the national day of March 25th, 1821.

Published on Thursday, May 27, 2021, in Public Orthodoxy, at the Orthodox Christian Studies Center of Fordham University, NY: https://publicorthodoxy.org/2021/05/27/participation-in-1821/

Ὀρθοτομοῦντες ἤ καινοτομοῦντες τόν Λόγον τῆς Ἀληθείας;

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποφάσισε μέ τήν ἐγκύκλιο 3041, τῆς 21ης Ἀπριλίου 2021, τήν ἀλλαγή τῆς ὥρας τέλεσης τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Πασχάλιας Θείας Λειτουργίας ἀλλά καί τοῦ περιεχομένου της.

Ἀμφότερα ἔγιναν μέ τρόπο ἀντικανονικό, ἀντιβαίνοντας ἐξόφθαλμα ὄχι μόνον στήν μακραίωνη πράξη καί Ὀρθοπραξία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀλλά καί στούς Ἱερούς Κανόνες πού διέπουν τή λειτουργική ζωή της. 

Πρόκειται γιά ἀπόφαση μέ ἀνυπαρξία μέριμνας ὑπέρ τοῦ ποιμνίου, πού ἔχει προφανῶς ὡς γνώμονα τό κοσμικό πνεῦμα. 

Ἡ μετάθεση τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Πάσχα στό σούρουπο τοῦ Μ. Σαββάτου καί ἡ προσφιλής σέ ἀρκετούς δυστυχῶς Ἑλληνες Ἀρχιερεῖς σύμπτυξη καί κατακρεούργηση τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀναστάσεως, καμία συμβολή στήν ὑπεράσπιση τῆς δημόσιας ὑγείας δέν παρέχουν, πέραν τοῦ ὅτι ἐπιτρέπουν ἁπλῶς στήν κοσμική ἐξουσία νά ἐμφανισθεῖ ὡς ἄλλος Καίσαρας.

Διότι αὐτή ἡ ἀλλαγή ὥρας, μέ δεδομένους τούς περιορισμούς πού ἡ ἴδια ἐγκύκλιος ὁρίζει, συνιστᾶ αντίφαση, αὐτοαναίρεση καί ὑπόδειγμα ἀλογίας ἀπό πλευρᾶς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἴσως καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πού, ὡς φαίνεται, ἐπέμεινε ὥστε νά ἐγκριθεῖ αὐτή ἡ ἀλλαγή.

Ἀλλά τί ὠθεῖ τούς Ἀρχιερεῖς ἐκείνους πού δέχθηκαν, διότι δέν συμφώνησαν ὅλοι σέ αὐτή τήν ἀπόφαση, μιά τέτοια ἐξόφθαλμη καταστρατήγηση τῆς τάξης καί τῆς οὐσίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Πῶς ὁδηγούμαστε στό «ἔχουμε ἐντολή νά γίνουν ὅλα σύντομα», πού ἀνερυθρίαστα ὁ ἐκπρόσωπος τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δηλώνει δημοσίως;

Γιατί γιά μιά ἱκανή μερίδα τῆς σημερινῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, τό Λειτουργικό Μυστήριο, ἡ λειτουργική ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπό πεμπτουσία, κέντρο καί, τρόπον τινά, σκοπός τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, κατάντησε ἐργαλεῖο καί μέσο ἄσκησης ἐξουσίας ἐπί τῶν ἀνθρώπων, στοιχεῖο προφανῶς ξένο πρός τήν ὀρθόδοξη παράδοση;

Διότι σήμερα ὑπάρχουν, μεταξύ ἄλλων, δύο τουλάχιστον συγκλίνοντες τύποι Ἀρχιερέως, ξένοι πρός τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση. Ὁ ἕνας εἶναι αὐτός τοῦ «Δεσπότη», ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται τόν ρόλο του ὡς ἄσκηση ἐξουσίας ἐπί τῶν πιστῶν, καί ὁ ἄλλος αὐτός τοῦ μάνατζερ καριέρας, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται τήν Μητρόπολή του καί τήν ἐμπιστευθεῖσα ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀποστολή του ὡς σχέδιο ἀτομικῆς ἀνέλιξης. 

Ἀμφότεροι οἱ τύποι αὐτοί ἔχουν ἰδιαίτερα χαμηλά στόν κατάλογο προτεραιοτήτων τους τήν τήρηση τῶν προσηκόντων πρός τήν ἐκκλησιαστική τάξη τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, γιά νά μήν ποῦμε ὅτι γιά ὁρισμένους ἡ λειτουργική ζωή ἐνίοτε φαίνεται νά προσιδιάζει σέ «ἀναγκαῖο κακό».

Ἀδυνατοῦν νά ἀντιληφθοῦν τήν ὕπαρξη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου καί τοῦ ἀνακαινισμοῦ πού αὐτός ἐπιφέρει στόν κτιστό χρόνο καί τήν κτίση, καί φυσικά τούς εἶναι ἐπίσης ἀδύνατον νά ὑποψιαστοῦν ὅτι τά γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως δέν εἶναι σύμβολα, ὅπως τά θεωρεῖ ἡ προτεσταντική θεολογία, ἀλλά μυστήριο εἰσόδου τοῦ Ἀκτίστου στό κτιστό, καί ἀντιστρόφως.

Ἡ μακρόχρονη καί εἰς βάθος προτεσταντοποίηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία συνεπάγεται καί τήν κατανόηση τῶν πτυχῶν τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἁπλῶν συμβόλων πού διευκολύνουν τήν καταχρηστική ἑρμηνεία τῆς Οἰκονομίας κατά τό δοκοῦν καί ἰδιοτελῶς, καί ὄχι ὡς πραγματικότητα μέ ὀντολογικό περιεχόμενο, πού δέν καθορίζουμε ἀλλά μᾶς καθορίζει, ὁδηγεῖ μαθηματικά σέ ἀποφάσεις ἀνήκουστες, ὅπως ἡ συνοδική τοῦ φετινοῦ Πάσχα. 

Πράγματι, ὅσοι ἐπιπόλαια συνηγοροῦν ὑπέρ αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως, ἐπικαλοῦνται τήν ἔννοια τῆς Οἰκονομίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀγνοώντας ὅτι ἡ Οἰκονομία προϋποθέτει τόν Λόγο καί ὄχι τόν παραλογισμό. 

Ἡ Διοίκηση τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας -διότι ὁ εὐσεβής κλῆρος καί ὁ πιστός λαός ἔχουν σαφέστατα λάβει ἤδη ἀποστάσεις ἀπ’ αὐτή τήν μεθόδευση- ἐπικαλεῖται τήν Οἰκονομία, γιά νά ἀναγκάσει τούς 10.000 ἱερεῖς νά παραβοῦν Ἱερούς Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καί νά τελέσουν δύο Θεῖες Λειτουργίες ἐντός 24ώρου.

Κι ἄν μιά τέτοιου εἴδους Οἰκονομία θά εἶχε ἔννοια σέ περιπτώσεις ἔλλειψης ἱερέων ἔναντι πληθώρας ἱερῶν ναῶν (ὁ γράφων ἔχει πεῖρα τέτοιων περιπτώσεων σέ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στην Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό, πού ὅμως δέν ἀφοροῦν στήν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας), καί ἄρα οὐδόλως σχετίζεται μέ τήν συγκεκριμένη περίσταση, στήν προκειμένη περίπτωση πρόκειται μᾶλλον γιά τήν οἰκονομία πού συνδέεται μέ ἐνδεχόμενα ὀφέλη πού ἐπιδαψιλεύει ὁ συμψηφισμός τοῦ τανγκό πού χορεύει ἡ Ἐκκλησία ἀπό πέρυσι μέ τό Κράτος.

Κι ἐνῶ οἱ ἀντιδράσεις στό μεῖζον αὐτό ἀτόπημα τῆς συνοδικῆς ἐγκυκλίου πληθαίνουν, δημοσιεύονται διαρκῶς κείμενα ὁρισμένων Ἀρχιερέων καί λοιπῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπιστρατεύονται, αὐτοβούλως ἤ κατ ̓ ἐντολήν, γιά νά ἐπιπλήξουν τά ἔνστικτα τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας τῶν πιστῶν, πού, κατ ̓ αὐτούς, δέν ἔχουν δικαίωμα νά ἔχουν γνώση οὔτε ἄποψη, ἀλλά οὔτε καί δικαιοῦνται ἀσφαλῶς νά ὑποδεικνύουν τό λάθος. 

Πρόκειται, ἐν προκειμένω, περί μιᾶς ἑδραιωμένης, γνωστῆς κατάστασης κι ἔκφρασης ἀκραίου κληρικαλισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται τό πολιτεύεσθαι τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὑπόθεση ὀλίγων ἡμετέρων πού συνιστοῦν τήν καρδιά τοῦ κλήρου, καί ὄχι ὡς τό κατ ̓ ἐξοχήν συνοδικό πολίτευμα τῆς κοινωνίας προσώπων, κλήρου καί λαοῦ ἀδιακρίτως. 

Αὐτός ὁ ἄρρωστος κληρικαλισμός ὠθεῖ μοιραῖα τήν Ἐκκλησία νά γίνει de facto συνεργός στήν ὑποκρισία τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία οὖσα καταφανῶς πολέμια, τουλάχιστον ἕναν χρόνο τώρα, τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τῶν Ἑλλήνων καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀξιώνει καί ἐπιβάλλει ἀνισοπολιτεία καί ἀνισονομία εἰς βάρος τῶν πολιτῶν, ἐνῶ μόλις ἕνα εἰκοσιτετράωρο ἀργότερα, τήν Δευτέρα τοῦ Πάσχα, προβαίνει σέ ἄνοιγμα καταστημάτων καί ἐπιχειρήσεων ἑστίασης (ὅπου οἱ ἀποστάσεις μεταξύ τῶν θαμώνων δέν θά ξεπερνοῦν τό 1,5 μέτρο, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ὄφειλε νά ἀποδεχθεῖ τήν ρύθμιση γιά 10 μέτρα μεταξύ τῶν πιστῶν σέ αὔλειο χῶρο), καθώς καί διεύρυνση τοῦ ὡραρίου ἐλεύθερης κυκλοφορίας τῶν πολιτῶν. 

Ὁποία ὑποκρισία, πού μάλιστα καταμαρτυρεῖ, σύν τοῖς ἄλλοις, ἕναν καινοφανῆ ἰδιόμορφο ἐλιτισμό, καθώς πλέον ἡ Ἐκκλησία καθίσταται προνόμιο μειοψηφικῶν ἐλίτ καί ὄχι συλλογικό κοινωνικό γεγονός, ὅπως ἐξ ὁρισμοῦ εἶναι καί ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Ἁγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στόν Κατηχητικό Λόγο του: «ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες!». 

Ἀς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱεραρχία ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν θά ἀντιληφθεῖ σύντομα τό σφάλμα της, θά πεῖ ἄμεσα mea culpa τίς ἑπόμενες ἡμέρες καί εἴτε θά ἐπαναφέρει τήν ὥρα τῆς Ἀναστάσεως στήν 12η π.μ., ὡς ἔχει, ἤ, ἐναλλακτικά, θά τήν μεταθέσει στίς πρῶτες πρωινές ὧρες τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα (π.χ. 5 π.μ.), πού καί ἐγγύτερα στήν ἀλήθεια τοῦ Γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως βρίσκεται ἀλλά καί ἔμπρακτη ἀπόδοση τῶν τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καί τῶν τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ εἶναι.

Ἀς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ Ἱεραρχία θά θυμηθεῖ ἔγκαιρα τό χρέος της νά ὀρθοτομεῖ καί ὄχι νά καινοτομεῖ τόν Λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀληθείας. 

Καλή Ἀνάσταση!

Ἐστία, Δευτέρα 26 Ἀπριλίου 2021

Δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα Ἐστία, στό φύλλο τῆς 26ης Ἀπριλίου 2021, καθῶς καί στό Πρακτορεῖο Ἐκκλησιαστικῶν Εἰδήσεων Romfea.gr, τήν 27/4/2021: https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/43254-orthotomoyntes-i-kainotomoyntes-ton-lo-gon-tis-alithei-as

Έφυγες ανήμερα του Ιερομάρτυρα Πατριάρχη, αγαπημένε μας Νίκο…

Ο εκλιπών Νικόλαος Μαγγίνας με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο

Κωνσταντινούπολη, Σεπτέμβριος 2019. Στο περιθώριο του Διεθνούς Συνεδρίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ.

Ήταν εκείνη η φορά, που με πήρες από το χέρι για να με πας στον Πατριάρχη μας Βαρθολομαίο, να πάρουμε την ευχή του και να του δωρίσουμε το βιβλίο που του προορίζαμε.

Περάσαμε ολόκληρη την επόμενη ημέρα μαζί στο Φανάρι, στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, μπρος στην Κλειστή Πύλη του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Γρηγορίου του Ε´, στον αύλειο χώρο του Πατριαρχείου, συζητώντας επί ώρες.

Και θυμάμαι που με φρόντισες καθώς με κάλεσες και γευματίσαμε στην Τεταρτιάτικη νηστίσιμη Τράπεζα του Πατριαρχείου, προτού με παραδώσεις στους εκλεκτούς σου φίλους, τον Κωνσταντίνο Δεληκωνσταντή, και τον συνδαιτημόνα σου πλέον Ευστράτιο Ζεγκίνη, ώστε να συνεχίσουν εκείνοι να μου παρέχουν την Αβραμιαία Πολίτικη φιλοξενία σου.

Με τίμησες πολυμερώς και πολυτρόπως τότε, Νίκο μου, όπως και κάθε φορά που συναντιόμασταν, διότι έτσι ήσουν, κι έτσι έκανες πάντοτε, αδιακρίτως και ανεξαιρέτως, με όλους τους ανθρώπους που γνώριζες και σε γνώριζαν.

Ξανασυναντηθήκαμε για πολλοστή και τελευταία φορά τον Μάρτιο του 2020. Στο Πατριαρχείο.

Κατέβηκες στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου για να μας δεις, να μας ακούσεις, προσηνής όπως πάντοτε, και να μας ξεναγήσεις.

Να μας μιλήσεις για το σπίτι σου. Για τους καημούς της Ρωμηοσύνης, τα δίκαια, τους αγώνες και τα βάσανα του Πατριαρχείου.

Για την Ιερά Μονή της Παμμακαρίστου και όλους τους σταθμούς του Πατριαρχείου στην Βασιλεύουσα Πόλη. Να μας δείξεις τον κίονα της Φραγκελώσεως του Χριστού, στην νοτιοανατολική γωνία του Πατριαρχικού Ναού.

Να μας διηγηθείς για την Αγία Ευφημία, που, όπως και ο Άγιος Παΐσιος, υπεραγαπούσες, και να μας περιγράψεις πώς η αίρεση του μονοφυσιτισμού πατάχθηκε, κυριολεκτικά από την Αγία, και πώς το σκήνωμά της διατράνωσε την Ορθοδοξία της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος το 451, περί της μίας Υποστάσεως του Χριστού εν δυοίν φύσεσιν, ῾῾ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀναλλοιώτως, ἀδιαιρέτως᾽᾽.

Να μας ιστορήσεις την πρόσφατη επιστροφή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Κωνσταντινούπολη και τον οικείο του Θρόνο, και να μας δείξεις τα Οστά του που φυλάσσονται στο βόρειο κλίτος του Πατριαρχικού Ναού. Και πόσα άλλα που είναι αδύνατον να διεξέλθω εδώ, ῾῾ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος᾽᾽. Μιλούν όμως τα έργα σου.

Πώς να πιστέψουμε το άκουσμα της αποδημίας σου εις Κύριον;

Πώς να δεχθούμε ότι έφυγες από κοντά μας;

Πώς να αναλογιστούμε τον πόνο του Οικουμενικού Πατριάρχη ιδίως, αλλά και όλων των ανθρώπων που σε γνώρισαν και σε αγάπησαν;

Ήσουν ο φωτογράφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριάρχη μας. Μα ήσουν συνάμα ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, λόγιος, στυλοβάτης ακατάβλητος του Πατριαρχείου και πρόξενος σιωπηλός πλήθους ευεργετημάτων σε πολλούς ανθρώπους.

Ήσουν άνθρωπος σοφίας που δεν επιχειρηματολογούσε υπέρ εαυτού αλλά υπέρ της αληθείας με τρόπο ευθυτενή και ακατάβλητο.

Στο πρόσωπό σου συναντούσε κανείς τον Ρωμηό που πονάει για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Τον Ρωμηό που οι Τούρκοι, απλοί πολίτες και διανοούμενοι, σέβονται κι αναγνωρίζουν.

Προ δεκαετιών σε γνωρίσαμε, ή μάλλον γίναμε γνωστοί από σένα, τον αεικίνητο συνοδοιπόρο και συνταξιδευτή του Πατριάρχη και της Ρωμηοσύνης στα πέρατα της Οικουμένης.

Ήσουν πάντοτε παρών, για να συνηγορείς με τον φακό σου στην αιωνιότητα υπέρ όλων εκείνων των στιγμών παρουσίας του σημερινού διαδόχου του μαθητή του Χριστού Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου στον κόσμο, και να μαρτυρείς τεκμήριον Αληθείας υπέρ της Ορθοδοξίας, υπέρ της Ρωμηοσύνης.

Μα οι φωτογραφίες σου δεν είναι απλώς εικόνες στατικές! Αλλά είναι μαρτυρίες ζώσες της αλήθειας που φανερώνεται εν σιωπή πίσω από τα χωροχρονικά γεγονότα και συμβάντα.

Και φέρουν ως αποτύπωμα κάτι ίδιον του δημιουργού τους: την αεικινησία. Ο φακός σου ήταν μικροσκόπιο χειρουργικής ακρίβειας και αριστείας που εστίαζε στα μικρά της ενθαδικότητας για να υπηρετήσει τα μεγάλα Εκείνου του Επέκεινα που παράγει τα πάντα στο είναι.

Εκείνου που προνοεί, παράγει, συντηρεί και σώζει όλα τα όντα και όλα εκείνα για τα οποία η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, ζει θανατούμενη, ανιστώμενη και ευχόμενη διαρκώς, κατά τους τελευταίους σχεδόν έξι αιώνες τώρα.

Εσύ δεν υπηρετούσες απλώς την Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο· αλλά ζούσες εντός των και μετείχες της ζωής των. Βίωνες το είναι των. Μαρτυρούσες την αλήθεια, τους σταυρούς, τα βάσανα, και την Ελπίδα των. Και δεν χρειαζόταν πολλά κανείς για να το διαπιστώσει αυτό.

Δεν μιλούσες για τον εαυτό σου. Λιγοστοί ήταν αυτοί που γνώριζαν καν την ηλικία σου. Μιλούσες κι εργαζόσουν μόνον για τους άλλους και υπέρ των άλλων, υπέρ της Αληθείας, υπέρ της Εκκλησίας, υπέρ των Αγίων της, υπέρ του Πατριάρχη, υπέρ του Πατριαρχείου, υπέρ της Ορθοδοξίας, υπέρ της Ρωμηοσύνης. Γι᾽ αυτό και όλοι σε υπεραγαπούσαν. Αρκούσε μια στιγμή μαζί σου στο Φανάρι, για να διαπιστώσει κανείς πώς μέχρι και ο τελευταίος κηπουρός, η τελευταία μαγείρισσα, του Πατριαρχείου ήταν δέκτης της πηγαίας σου αγάπης και ευγένειας προς τους ανθρώπους.

Ήσουν γλυκύς, πράος, ευθύς, απλούς, ανεπιτήδευτος, αεικίνητος, ευαίσθητος, γλυκομίλητος, κι όλα αυτά άοκνα, φυσικά και αθόρυβα. Το πρόσωπό σου εξέπεμπε μονίμως την λαμπρότητα της αγαθότητας, της καλοσύνης, της ευγένειας.

Την ανδρεία τελειότητα της χαρμολύπης. Και ήσουν πάντοτε διαθέσιμος στον πάσα ένα, ανά πάσα στιγμή. Άρχοντας αληθινός.

Όπως μου είχες πει την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στην Κωνσταντινούπολη και στο Πατριαρχείο, τον Μάρτιο του 2020: ῾῾εμείς, αγαπητέ, εργαζόμαστε συνέχεια· δεν σταματάμε ποτέ᾽᾽.

Όπως οι φωτογραφίες σου, έτσι κι εσύ, ήσουν ήδη στην περιοχή της ῾῾ἀεικινήτου στάσεως᾽᾽, την οποία θεολογεί ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Ναι, Νίκο μου, ήσουν Χριστοειδής, κι ας μην το βλέπαμε τότε, καθώς ῾῾Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγὼ ἐργάζομαι᾽᾽.

Και, ω του παραδόξου θαύματος!

Έφυγες σήμερα, Σάββατο 10 Απριλίου του 2021. Διακόσια ακριβώς χρόνια από εκείνην την Κυριακή του Πάσχα όταν ο Πατριάρχης μας Άγιος Γρηγόριος Ε´ πέταξε για τον Ουρανό από την κεκλεισμένη και τεθλιμμένη Πύλη του Πατριαρχείου.

Εκεί, όπου κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στεκόσουν δίπλα στον Οικουμενικό Πατριάρχη μας Βαρθολομαίο, για να απαθανατίσεις με τον φακό σου το άναμα του κεριού του και την προσευχητική σιωπή του μπρος στην Κλειστή Πύλη του Αγίου Γρηγορίου του Ε´.

Γι᾽ αυτό και ο Χριστός σε αγάπησε πολύ, και σου δώρισε το Πέρασμα στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία την ίδια ημέρα εκείνης της Λαμπρής του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε´.

Ώστε μαζί με εκείνον να ανάβει το κερί του ο Πατριάρχης μας και να προσεύχεται και για εσένα. Για να σε μνημονεύουμε μαζί με τον Άγιο Γρηγόριο τον Ε´ σύσσωμη η Στρατευομένη Εκκλησία.

Καλό Ταξίδι και Καλό Παράδεισο, αγαπημένε Νίκο Μαγγίνα!

Καλή Ανάσταση, αδελφέ μου!

Χριστός Ανέστη, σπουδαίε κοσμοπολίτη Πολίτη Ρωμηέ μας!

Κατευόδιο για τον Νικόλαο Μαγγίνα, Φωτογράφο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριάρχη, που δημοσιεύθηκε στην romfea.gr, το Σάββατο 10 Απριλίου 2021, λίγες ώρες αφότου «έφυγε» ο Νίκος. Ανήμερα της 200ης μνήμης του Ιερομάρτυρος Αγίου Γρηγορίου του Ε´ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Αιωνία η Μνήμη αυτών!

Πηγή: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/42899-efyges-animera-tou-ieromartyra-patriarxi-agapimene-mas-niko

Hellas: 200-årsmarkering som angår oss alle

Bildet tatt under vaktskiftet ved den ukjente soldats grav i Aten.

Hellas feiret forrige uke 200 år som selvstendig stat. Tidspunktet for feiringen markerer begynnelsen på den greske frigjøringsrevolusjonen fra Det osmanske riket, som det greske folk hadde vært underlagt i flere hundre år, etter Konstantinopels fall i 1453. Grekere var underlagt et muslimsk styre, men beholdt sitt språk, sin kristne religion og sin – over tre tusen år gamle – identitet gjennom århundrene.

Motivasjonen for revolusjonen kan leses ut av revolusjonshelten Theodoros Kolokotronis’ foredrag til ungdommen i Pnyka, i Athen, 13. november 1838 – altså etter at Hellas hadde vunnet sin selvstendighet:

«Når vi bestemte oss for å starte revolusjonen, tenkte vi ikke på hvor mange vi var, hvilket militært utstyr vi hadde til disposisjon, eller hvilke festningsverk tyrkerne kontrollerte. Vi hørte heller ikke på vismenn som advarte oss med at vi kun disponerte tåpelige, små farkoster. Vi kjente frihetstrangen falle på oss alle som et regn, og vi alle – våre prester, forstandere, kapteiner, lærde og kjøpmenn, unge som gamle – ble enige om målet om å frigjøre oss.»

Det er riktig å si at 1821 markerer øyeblikket da grekerne stod opp og kjempet for sin kristne tro og for sitt hjemlands frihet. Det gir derfor mening å omtale den greske frigjøringen for et forsøk på politisk gjen-oppstandelse (gresk: «ep-anastasi») som reflekterer kristne troens hjerte, Kristi oppstandelse (gresk: «anastasi»).

I den greske tradisjonen er frihetsbegrepet som ligger til grunn for demokratiet hverken abstrakt eller uttrykk for de rettighetene vi i dag gjerne hører tale om, som sosiale rettigheter eller «livskvalitet».

Som gjenoppstandelse var den greske kampen for frihet og selvstendighet et bekreftelsesverk til livet som overvinner døden, og som tjene som inspirasjon til hele menneskeheten. Ikke bare fordi detn viser veien til frihet for alle slaver på jorden, men først og fremst fordi den satte frihet over menneskehet. Den viste hva slaveri er i sitt vesen. For grekerne som ledet frigjøringskampen var det også snakk om et angrep på menneskets fornærmelser mot Gud og verden. Som sådan er kampen for frihet et eksplosivt rop om fornektelse av verdens død. I møte med et slikt guddommelig oppdrag ser vi den ultimate forsakelsen av dødens bånd som fornærmer udødelighetens liv.

Bare et så overveldende valg er i stand til å føde dilemmaet «Frihet eller Død», som revolusjonens slagord lød. Bare evighetens levde opplevelse i det skapt er i stand til å forklare oppofrelsen til innbyggerne i Messolonghi som viste hvordan de beleirede kan og må forbli frie (slik det også nevnes i flere av versene i Den greske nasjonalsangen og i diktet Eleftheroi Poliorkimenoi, (Frie Beleirede), av Hellas nasjonaldikter, Dionysios Solomos.

Bare en så dyp tro på det faktum at mennesket ble skapt for å motta Guds nåde og for å tiltrekke hele skapelsen og verden til sin Skaper, er i stand til å tolke og rettferdiggjøre troen på at «en times fritt liv er bedre enn førti år i slaveri og fengsel», som Rigas Ferraios sier i sitt dikt Thourios.

Han som lever i evigheten, er i stand til å tjene uendeligheten selv i et øyeblikk. For ham er en time med fritt liv uforlignelig med en evighet av slaveri, en evighet, det vil si, som ikke har noen bevissthet om seg selv.

Den greske kampen for frihet og selvstendighet er ikke bare en historisk begivenhet. Det er en deltagelse i prosjektet av kontinuerlig indre fornyelse av mennesket, som innebærer den sann befrielse, selvhevdelse, og kristosentrisk inkarnasjon av guddommelighet i mennesket. Denne lærdommen er like viktig i dag, som for 200 år siden.

Publisert i Dagen avis, Norge, 29. Mars 2021

25. Mars 1821: Hva er meningen av den greske frigjøringsrevolusjonen for menneskeheten i dag?

Tekst om den 200-årsmarkeringen av den greske revolusjonen som feires av grekerne i Hellas og over hele verden i dag, 25. Mars 2021.

25. Mars 2021 er en viktig markering. I dag fylles 200 år siden den greske revolusjonen begynte i 1821, etter 123 mislykkede tidligere forsøk gjennom de fem århundrer osmanene regjerte over grekerne helt siden Konstantinopels fall i 1453. 200-årsmarkeringen betyr mye for grekere i dag, men er samtidig en hendelse av verdenshistorisk betydning. 

Det er minst tre måter å feire ets slikt historisk jubileum på. Den første er å undergrave markeringen og omdefinere historien. Det andre er å behandle det ganske enkelt som en begivenhet som er nok til å bli feiret som folklore, begrenset til et ytre uttrykk for edle følelser av ære. 

Det er imidlertid en tredje vei, med røtter som stemmer fra dypet av hellenismens historie, og har som sitt konvensjonelle utgangspunkt Platon: det er deltagelsens måte. 

I begynnelsen av den platoniske dialogen Timaios er det et vers hvor Platon forteller om motstanden mot en stor og mektig fiende fra vest: ‘Athen stanset engang en makt som i overmot angrep hele Europa og Asia samtidig’. Det er også har vi finner beskrivelsene av Atlantis. Helt siden Platons tid, finner vi en selvbevissthet for den greske nasjonen overfor sin historie, menneske og kultur. Denne selvbevisstheten uttrykkes og bekreftes på mange måter gjennom århundrene, slik som i eget forsvar under perserkrigene (i Leonidas monumentet ved Thermopylae står: ‘Fremmede, gi bud til Spartanerne at vi som ligger her var deres ord tro!’), i imperiet til Alexander den store, og i senere gjennom det østromerske riket. I tillegg bæres minnet gjennom motstanden mot nazistiske grusomheter, en motstand som utgjør en sterk bekreftelse av den profetiske karakteren til Platons mytiske fortellinger, på 1900-tallet.

Få andre steder kommer denne viljen til gresk selvhevdelse enn gjennom ordene til revolusjonshelten Theodoros Kolokotronis’ foredrag til ungdommen i Pnyka, i Athen, 13. november 1838 – altså etter at Hellas hadde vunnet sin selvstendighet:

«Når vi bestemte oss for å starte revolusjonen, tenkte vi ikke på hvor mange vi var, hvilket militært utstyr vi hadde til disposisjon, eller hvilke festningsverk tyrkerne kontrollerte. Vi hørte heller ikke på vismenn som advarte oss med at vi kun disponerte tåpelige, små farkoster. Vi kjente frihetstrangen falle på oss alle som et regn, og vi alle – våre prester, forstandere, kapteiner, lærde og kjøpmenn, unge som gamle – ble enige om målet om å frigjøre oss.»

I den greske tradisjonen er frihetsbegrepet som ligger til grunn for demokratiet, hverken abstrakt eller uttrykk for de rettighetene vi i dag gjerne hører tale om, som sosiale rettigheter eller ‘‘livskvalitet”.

Den greske veien beveger seg til grensene for konfrontasjonen mellom vesenet og selve det å være, på randen av kampen av forfall med uforgjengelighet. Det er møtet mellom det endelige og uendeligheten; av tidsmessighet med det tidløse; av kjetteri med sannheten; av slaveri med friheten; av autoritærisme med demokratiet; av egoisme med uselviskheten; av delen med helheten; av uvitenhet med kunnskap; av ondskap med det gode; av det skapte med det uskapet; av døden med livet. 

Denne spenningen bor i feiringen av 200-årsdagen for Hellas som selvstendig stat. Det er en begivenhet som rommer meningen i det greske ordet for «revolusjon», ep-anastasi (gjenoppstandelse). 

Som gjen-oppstandelse var ikke den greske kampen for selvstendighet begrenset til en nasjonal affære. Den angikk hele menneskeheten. Ikke bare fordi den innebær en avvisning av et liv i slaveri, men fordi den bekreftet ønsket om frigjøring fra dødens bånd.

I denne forstand kalles ikke bare grekerne, men alle menneskene i dag for å bli døpt i tradisjonens levende vann, i handlingene som begynte i 1821. Det er et uttrykk for bestrebelsene for alle mennesker, i alle land i verden. Den rommer ønsket om et liv fritt fra slaveri og forfall, som er vitnet av den denne dualiteten av feiringen av jomfruens Marias bebudelse og nasjonal dagen av 25. mars 1821.

Publisert i Verdidebatt, avisen Vårtland, Oslo, 25. Mars 2021 (https://verdidebatt.no/innlegg/11755796-25-mars-1821-hva-er-meningen-av-den-greske-frigjoringsrevolusjonen-for-menneskeheten-i-dag)

Το μίσος του Κοραή προς τον Καποδίστρια! Ένα πολύτιμο μάθημα για τους Έλληνες, από τον Βρετανό Christopher Montague Woodhouse

«Καποδίστριας, Ο Θεμελιωτής της Ελληνικής Ανεξαρτησίας»

Υπάρχουν προσωπικότητες των οποίων το έργο όχι μόνον είναι συνυφασμένο με μερικές από τις πιο κρίσιμες σελίδες της ελληνικής ιστορίας αλλά και παρέχει τεκμήρια πολύτιμα για την αυτοσυνειδησία ημών των Ελλήνων και την ορθή θέαση του μέγιστου ιστορικού γεγονότος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 που εορτάζει σήμερα όλος ο Ελληνισμός.

Τέτοια ήταν και η προσωπικότητα του Christopher Montague ‘Monty’ Woodhouse, Βαρώνου του Terrington, Βρετανού πολιτικού, στρατιωτικού, αγωνιστή της Αντίστασης κατά του Ναζισμού, μέλους των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, διπλωμάτη και ιστορικού, ο οποίος πέθανε το 2001 σε ηλικία 83 ετών.

Christopher Montague (Monty) Woodhouse

Όσον αφορά στα ελληνικά πράγματα, η συνεισφορά του Woodhouse είναι εκπληκτικά ευρεία. Σε επιχειρησιακό επίπεδο σχετίζεται με σειρά γεγονότων κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Το 1941 ήταν εκ των Εκτελεστικών αξιωματούχων των Βρετανικών Αποστολών (Special Operations Executive) που στάλθηκαν στην Κρήτη προκειμένου να οργανώσουν τις δυνάμεις Αντίστασης. Τον Σεπτέμβριο του 1942 τον συναντούμε ως αλεξιπτωτιστή στην ηπειρωτική Ελλάδα, υποδιοικητή της Δύναμης Harling όταν μαζί με τον Διοικητή Eddie Myers, είχαν ως αποστολή την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Μετά την επιτυχή έκβασή της, ο Woodhouse παρέμεινε στην Ελλάδα, καθώς ήταν από τους λίγους Βρετανούς αξιωματικούς που μιλούσαν ελληνικά και συχνά συνομιλούσε με ελληνικούς πολιτικούς παράγοντες στην Αθήνα, ενώ τον Ιούλιο του 1943 το Foreign Office τον όρισε επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα.

Christopher Woodhouse και Eddie Myers

Το ενδιαφέρον, ωστόσο του Woodhouse για την Ελλάδα, δεν περιορίζεται στην στρατιωτική συνδρομή του. Έχοντας μετά τον πόλεμο ήδη διατελέσει Βουλευτής των Συντηρητικών (1959-1966), όταν παράλληλα υπήρξε και Fellow στο Nuffield College στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου άλλωστε είχε πραγματοποιήσει Κλασσικές Σπουδές, υπήρξε πολυγραφότατος συγγραφέας πληθώρας έργων που περιστρέφονται γύρω από τον Ελληνισμό και την Ελλάδα.

Ο Christopher Woodhouse κατά την Αντίσταση, στην Ελλάδα

Από την εκτενή βιβλιογραφία του, σταθμός είναι το έργο του, Καποδίστριας: Ο Θεμελιωτής της Ελληνικής Ανεξαρτησίας (Capodistria, The Founder of Greek Independence), που εκδόθηκε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 1973, δηλαδή ένα έτος πριν o Woodhouse ολοκληρώσει την δεύτερη Κοινοβουλευτική θητεία του ως Βουλευτής Οξφόρδης (1970-1974). Πρόκειται για μια ογκωδέστατη μελέτη, αποτελούμενη από 21 Κεφάλαια που κατανέμονται σε 6 τμήματα μιας έκδοσης άνω των 500 σελίδων, με εκτενέστατη βιβλιογραφία πρωτογενών και δευτερογενών πηγών, υποστηριζόμενη από πίνακες και χάρτες.

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Woodhouse για τον Καποδίστρια

Αυτό που έχει εκπληκτικό ενδιαφέρον είναι η αναφορά του ιδίου του Woodhouse στο πώς αποφάσισε να ασχοληθεί συστηματικά με τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας. Γράφει χαρακτηριστικά (σελ. vii / μετάφραση Π.Γ.Π.):

‘‘Tο ενδιαφέρον μου για τον Καποδίστρια ξεκίνησε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Βαδίζοντας στα βουνά της Πίνδου τον Νοέμβριο του 1942, συνοδευόμενος από αντιστασιακό σώμα υπό την διοίκηση του Ναπολέοντα Ζέρβα, τον επάξιο απόγονο των Σουλιωτών ηρώων του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, σμίξαμε με ένα άλλο επαναστατικό σώμα στο χωριό Βίνιανη. Επικεφαλής του ήταν ένας κομμουνιστής ονόματι Αθανάσιος Κλάρας, ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης: ῾ο θεός του πολέμου από το Βελούχι᾽, άλλως γνωστό και ως Τυμφρηστός, το υψηλότερο βουνό της κεντρικής Πίνδου (σσ.: η συνάντηση Γούντχαουζ – Βελουχιώτη έλαβε χώρα την 14η Νοεμβρίου). Η συνδυασμένη δύναμή μας, συνέχισε τον δρόμο προς την αποστολή της, που ήταν η καταστροφή της σιδηροδρομικής οδογέφυρας στον ποταμό Γοργοπόταμο. Αισθανόμασταν ήδη την επιτυχία, και δεν κωλυσιεργήσαμε στην διάβασή μας από τα ελληνικά όρη. Μετά από κάθε χωριό, σταματούσαμε λιγάκι και δίναμε εμπνευσμένες ομιλίες σε ενθουσιώδη ακροατήρια, διακηρύσσοντας το καθήκον της αντίστασης και το επικείμενον της απελευθέρωσης. Ήταν μια συναρπαστική αλλά παροδική εμπειρία.

Ναπολέων Ζέρβας

Ο Ζέρβας κι εγώ περιορίσαμε τις ομιλίες μας κυρίως σε πατριωτικές κοινοτοπίες, αλλά οι ομιλίες του Άρη ήταν διαφορετικές. Ειπωμένες με μια σκληρή μονοτονία, με μεγάλη ταχύτητα αλλά ωσάν να σκεφτόταν φωναχτά, ήταν περισσότερο διαλέξεις στην Ιστορία της Φιλοσοφίας παρά πατριωτικές ομιλίες. Σχεδόν το μόνο που θυμάμαι λεπτομερώς από αυτές σήμερα είναι η επιμονή με την οποίαν επιτίθετο στους προηγούμενους κυβερνήτες της σύγχρονης Ελλάδας. Δύο ονόματα ήταν ανάθεμα για αυτόν: Γλύξμπουργκ (το όνομα που χρησιμοποιούσε για την βασιλική οικογένεια, σκόπιμα επιλεγμένο για να δίνει έμφαση στις Γερμανικές διασυνδέσεις της), και Καποδίστριας. Τον τελευταίο τον καταδίκαζε ως έναν αδίστακτο αλλοδαπό τύραννο ο οποίος είχε διαφθείρει την Ελλάδα και αποστερήσει τον ελληνικό λαό από την ανεξαρτησία για την οποία είχε πολεμήσει. Καθώς γνώριζα τον Άρη Βελουχιώτη καλύτερα, πειθόμουν ολοένα και περισσότερο ότι, οποιονδήποτε κι εάν μισούσε με τόση ένταση περισσότερο από έναν αιώνα μετά τον θάνατό του, θα είχε περισσό ενδιαφέρον να τον μελετήσω περαιτέρω’’.

Ο Woodhouse με τον Βελουχιώτη

Ο λόγος που τα γράφουμε αυτά, είναι διότι σε αυτή την πολύτιμη επιστημονική συνεισφορά του Woodhouse συναντιόμαστε με μια συγκλονιστική αναφορά στην αντίδραση που προκάλεσε η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια στον Αδαμάντιο Κοραή. Μια αναφορά, την οποία αξίζει να παραθέσουμε αυτοτελώς όχι μόνον διότι είναι πολλοί οι Έλληνες που την αγνοούν, αλλά και διότι θεωρούμε ότι σε αυτήν εντοπίζονται ορισμένα πολύ χρήσιμα εξαγόμενα που έχουν άμεση σχέση τόσο με τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, με την απόπειρα πλήρους αποδόμησης της προσωπικότητας του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, τον οποίο οι σημερινοί τυφλοί οπαδοί του Κοραή διακηρύττουν διαπρυσίως ως δικτάτορα, αλλά και με την συνολική και πολύχρονη προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορικής αλήθειας για την Επανάσταση του 1821.

Ας δούμε τί ακριβώς γράφει ο Woodhouse, αναφερόμενος στην αντίδραση του Κοραή κατά το άκουσμα της δολοφονίας του Καποδίστρια (σελ. 502-503):

Το απόσπασμα της περιγραφής του Woodhouse του φυλλαδίου του Κοραή για τον Καποδίστρια (υπογράμμιση Π.Γ.Π.)

‘‘Δεν προξενεί εντύπωση το γεγονότος ότι υπάρχει καταγραφή στα Ελληνικά Αρχεία των εγκάρδιων συλλυπητηρίων του Μακρυγιάννη. Μόνον ο Κοραής ήταν αδυσώπητος. Είχε ήδη στο τυπογραφείο προς εκτύπωση -με ημερομηνία 17 Οκτωβρίου 1831- ένα φυλλάδιο με το οποίο επιτίθετο στον Καποδίστρια, όταν έμαθε στο Παρίσι τα νέα της δολοφονίας. Αντί να το περιορίσει κόσμια και ευπρεπώς, ο Κοραής προσέθεσε ένα πρόλογο κι έναν επίλογο, όπου διακήρυττε ότι, ο Καποδίστριας, ως ῾παραβάτης των νόμων της Ελλάδας᾽, άξιζε μια ακόμη χειρότερη μοίρα -να εξοριστεί από την ίδια την χώρα του- και ότι, οι δολοφόνοι του ήταν άξιοι μομφής διότι φταίνε που τον προφύλαξαν από αυτήν την μοίρα. Το φυλλάδιο αυτό, το οποίο ήταν γραμμένο στη συνήθη μορφή διαλόγου, έβριθε ακόμη περισσότερου δηλητηρίου κατά του Καποδίστρια, από ότι περιείχε στην αρχική μορφή του. Μιλούσε για την ῾Ιησουιτική διακυβέρνησή᾽ του, την άθλια τυραννία του, και τον κίνδυνο που διέτρεχε η Ελλάδα, ῾της Φαναριώτικης λέπρας ή της πλημμύρας των Κοζάκων᾽. Επαναλάμβανε επίσης, τις γνωστές παραποιήσεις και νοθεύσεις σχετικά με την άρνηση του Καποδίστρια να επιτρέψει την διδασκαλία των Αρχαίων Κλασσικών, και τις απόπειρές του να πείσει τις Δυνάμεις ότι η Ελλάδα ήταν γεμάτη ταραχοποιούς, κλέφτες και πειρατές. Τέτοιες ποταπές ανοησίες δεν θα είχαν καμία αξία να αναφερθούν, εάν δεν επρόκειτο για το γεγονός ότι, καθώς προέρχονται από έναν από τους μεγαλύτερους μελετητές και δημοσιογράφους (δημοσιολόγους) της Ελλάδας, μαρτυρούν το βάρος και τα φαρμάκια της αντιπολίτευσης την οποία έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Καποδίστριας. Ακόμη και σε μεταγενέστερα γράμματά του σε φίλους, ο Κοραής έδειξε ότι δεν μετάνιωσε ποτέ για αυτήν την φριχτή συμπεριφορά του’’.

Η πρώτη σελίδα του φυλλαδίου του Κοραή με την προσθήκη στο άκουσμα της δολοφονίας του Καποδίστρια (υπογράμμιση Π.Γ.Π.)

Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές, τούτες μάλιστα τις ημέρες που η Ελλάδα τελεί υπό μια πολύ ιδιάζουσα κατάσταση εορτασμού του Ιωβηλαίου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, με εγκλεισμό των Ελλήνων δια της επιβολής μεροληπτικά περιοριστικών μέτρων με το πρόσχημα του κορωνοϊού, και κυρίως έχοντας υποστεί μια συστηματική απόπειρα πλύσης εγκεφάλου από την αρμόδια Κυβερνητική Επιτροπή ῾Ελλάδα 2021᾽ και τους περί αυτήν δορυφόρους αλλοιωτές της ιστορικής αλήθειας, γεννιώνται αβίαστα ορισμένα συμπεράσματα που έχουν, θεωρώ, αξία να αναφερθούν.

Η δεύτερη σελίδα του φυλλαδίου του Κοραή για τον Καποδίστρια, που επικαλείται ο Woodhouse (υπογράμμιση Π.Γ.Π.)
  1. Το αβυσσαλέο μίσος με το οποίο ο Αδαμάντιος Κοραής, εκ των πλέον προβεβλημένων σήμερα δήθεν πρωτεργατών του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, στην πραγματικότητα όμως προσβολέας των βαθύτερων πτυχών της ελληνικής ταυτότητας και του Έλληνα τρόπου, καταφέρεται κατά του νεκρού Ιωάννη Καποδίστρια, δείχνει ότι οι αξίες του Διαφωτισμού, στις οποίες είχε ο ίδιος υπερεκτεθεί, πόρρω απέχουν από την πρωταρχική αξία του ελληνικού ήθους. Της απόδοσης δηλαδή, τιμών στον νεκρό, για τις οποίες η Αντιγόνη γίνεται ο αριστουργηματικός ύμνος του Σοφοκλή. Το γεγονός αυτό από μόνο του δείχνει τις τεράστιες εσωτερικές εντάσεις με τις οποίες αντιπάλευε ο Ελληνισμός τις κρίσιμες ώρες του Αγώνα, πλέον των καθημερινών διακυβευμάτων ζωής και θανάτου.
  2. Το γεγονός ότι ο Κοραής ουδέποτε επέδειξε ένδειξη μεταμέλειας για την υβριστική και απεχθή στάση του έναντι του νεκρού Καποδίστρια, μας υποψιάζει απολύτως δικαιολογημένα για το μένος κατά του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, όπως πολλαπλά εκφράζεται και σήμερα από θιασώτες του Κοραϊσμού και του Διαφωτισμού, που στο πρόσωπο του Καποδίστρια είδαν τον μεγαλύτερο δικτάτορα που γνώρισε ποτέ το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Άραγε, υπήρξε ποτέ άλλος δικτάτορας στην παγκόσμια πολιτική ιστορία ο οποίος δολοφονήθηκε, μη έχοντας παρά μόνον δύο φρουρούς -τον ένα μάλιστα ημιανάπηρο- αρνούμενος να δεχθεί τον πολυάριθμο στρατό που προόριζε ως φρουρά του το ελληνικό κράτος;
  3. Το ότι ένας σύγχρονος Βρετανός ιστορικός, μια πολυσχιδής προσωπικότητα του 20ου αιώνα, με έμπρακτα κατατεθειμένα τα διαπιστευτήρια της φιλοπατρίας και του Φιλελληνισμού του, χαρακτηρίζει τις συνήθεις μέχρι σήμερα, και προερχόμενες από τον Κοραή, κατηγορίες εις βάρος του Καποδίστρια, ως ‘‘ποταπές ανοησίες άνευ αξίας’’, είναι άραγε λόγος ικανός να μας κάνει να σκεφθούμε έξυπνα για τους λόγους που από την Επιτροπή ‘Ελλάδα 2021’ εξέλιπαν ανάλογες προσωπικότητες;
  4. Το εκπληκτικό γεγονός ότι, ο λόγος που ο Christopher Woodhouse παρακινήθηκε και αποφάσισε να αφιερωθεί στην μελέτη του φαινομένου Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν -κατά την μαρτυρία του ίδιου του Γούντχαουζ- οι υβριστικές αναφορές του Άρη Βελουχιώτη προς το πρόσωπο του Καποδίστρια -τον οποίο ο Βελουχιώτης θεωρούσε ῾῾αδίστακτο ξένο τύραννο ο οποίος είχε διαφθείρει την Ελλάδα και αποστερήσει τον ελληνικό λαό από την ανεξαρτησία για την οποία πολέμησε᾽᾽- ενώ ταυτόχρονα ο Woodhouse καταγράφει τον Βελουχιώτη ως ένα κατά βάσιν μάλλον θεωρητικό του Μαρξισμού που στα κηρύγματά του δεν τον ενδιέφερε η πατριωτική αφύπνιση των κατακτημένων Ελλήνων, αλλά η προπαγάνδα της Εγελιανής και Μαρξιστικής θεώρησης της Ιστορίας και η μέσω αυτών επιβολή του απάτριδου Κομμουνισμού, τον οποίο βιώνουμε μέχρι τώρα, λέει κάτι σε εμάς σήμερα άραγε;
  5. Και για να πάμε και λίγο παραπέρα, μήπως η έμμεση μεν, προφανής, δε ετερόκλητη συσχέτιση μεταξύ Κοραή και Βελουχιώτη, όπως εξάγεται από τα ανωτέρω βιογραφικά αποσπάσματα του Woodhouse, δεν απέχει καθόλου από την σημερινή ιδεολογική συνταύτιση των εθνομηδενιζόντων οπαδών του Διαφωτισμού και υπέρμαχων της φιλελεύθερης θεώρησης του Αγώνα του 1821 για την Λευτεριά, με τον ανεκδιήγητο όχλο των αριστεριζόντων μαρξιστών πολεμίων της ελληνικής ταυτότητας και της υπερτρισχιολιόχρονης εθνικής υπόστασης και παράδοσης του Ελληνισμού;
Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και ο διαφωτιστής Αδαμάντιος Κοραής

Ας είναι αυτές οι καταληκτήριες σκέψεις, την παραμονή της 25ης Μαρτίου 2021, τόσο ένα μικρό μνημόσυνο στην σπουδαία αυτή προσωπικότητα του Christopher Woodhouse για τα όσα προσέφερε στην Ελλάδα, τον Ελληνισμό και την ιστορία του, όσο κι ένα λυχνάρι εορταστικού φωτός και πρόσκλησης για επίγνωση και ομόνοια όλων των Ελλήνων, στο ξημέρωμα της μέγιστης Διπλής Εορτής του Ελληνισμού, της Λευτεριάς από την Οθωμανική σκλαβιά, και της Απαλλαγής από την Φθορά του Θανάτου, που Ευαγγελίζεται ο Αρχάγγελος στην Παναγία.

Η δολοφονία του Καποδίστρια, έξω από την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο

Δημοσιεύθηκε στο infognomonpolitics.gr στις 26 Μαρτίου 2021.

Το 1821 ως Γεγονός Μετοχής

Συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, της πρώτης επιτυχημένης, ύστερα από πολυάριθμες αποτυχημένες προσπάθειες στο διάβα πέντε αιώνων κατά του Οθωμανού κατακτητή και δυνάστη. Ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, κατά γενική ομολογία, που όχι μόνον συνιστά την νεκρανάσταση του Ελληνισμού από τα θανατηφόρα δεσμά που του επιβλήθηκαν με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, αλλά και που διατρανώνει την αδιάκοπη συνέχειά του από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι σήμερα. Κι αν υπάρχουν ποικίλοι τρόποι εορτασμού ενός τέτοιου σταθμού στην ιστορία της ανθρωπότητας, ένας είναι αυτός που κατ᾽ εξοχήν αρμόζει στην σημερινή ημέρα: ο τρόπος της μεθέξεως. Της μετοχής, δηλαδή, στα συμβάντα προ μόλις δύο εκατονταετιών κατά τρόπο που καταργεί τους χωροχρονικούς περιορισμούς και αποδίδει στο εξυμνούμενο γεγονός όχι μόνον τα προσήκοντα αλλά και το ζωντανό αποτύπωμά του στο διηνεκές.

Στην αρχή του Πλατωνικού διαλόγου Τίμαιος υπάρχει ένα χωρίο, στο οποίο ο Πλάτωνας διηγείται, όπως του τα μετέφεραν Αιγύπτιοι σοφοί κατά το ταξίδι του στην Αίγυπτο, τα κατορθώματα της πόλεως των Αθηνών, έναντι ενός μεγάλου και ισχυρού εχθρού εκ δυσμών που επιχείρησε να καταδυναστεύσει όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις. Και περιγράφει πώς η Αθήνα ῾῾ἔπαυσέν ποτε δύναμιν ὕβρει πορευομένην ἅμα ἐπὶ πᾶσαν Εὐρώπην καὶ Ἀσίαν᾽᾽. Μολονότι μυθική, η περιγραφή αυτή του Πλάτωνα -εκ στόματος Κριτία- για την Ατλαντίδα περιέχει στοιχεία διήκοντα της ελληνικής ταυτότητας και της διαχρονικής παγκόσμιας λειτουργίας του Ελληνισμού ως αμύντορος της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Υπ᾽ αυτήν την έννοια, ήδη από την εποχή του Πλάτωνα, διαπιστώνουμε μιαν αυτοσυνειδησία του έθνους των Ελλήνων έναντι της ιστορίας, του ανθρώπου και του πολιτισμού του.

Αυτή η αυτοσυνειδησία εκφράζεται και επαληθεύεται πολλαχώς στο διάβα των αιώνων, από την αντίσταση του Ελληνισμού κατά τους Περσικούς Πολέμους -που μαρτυρείται στο μνημείο του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες με το συγκλονιστικό ῾῾ὦ ξεῖν᾽, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι᾽᾽-, την Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και την μετεξέλιξή της στην υπερχιλιόχρονη ζωή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας -που σχεδόν παραπλανητικά καλείται Βυζάντιο- και μέχρι την πλέον πρόσφατη Αντίσταση του Ελληνισμού στην Ναζιστική θηριωδία, αντίσταση που συνιστά τρανή επαλήθευση στον 20ο αιώνα του προφητικού χαρακτήρα της μυθικής διήγησης του Πλάτωνα. Κορυφαίο, ωστόσο, δείγμα αυτής της πλήρους σεμνότητας αυτοσυνειδησίας συνιστούν οι ίδιοι οι λόγοι αναδρομής στην Επανάσταση του 1821, που εκφώνησε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην Πνύκα, τον Νοέμβριο του 1838: ῾῾…Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁποῦ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγορούσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των…Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀρκετός. Σᾶς λέγω μόνον πὼς ἦταν σοφοί, καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆραν καὶ ἐδανείσθησαν τὰ ἄλλα ἔθνη τὴν σοφίαν των᾽᾽.

Στην ελληνική παράδοση, η έννοια της ελευθερίας και της εξ αυτής πηγάζουσας δημοκρατίας δεν είναι αφηρημένη, ούτε προέρχεται από μια ανάγκη ενδοκοσμικής διευθέτησης του ατόμου, προκειμένου να διασφαλίσει μέσω της χρήσης ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων συνθήκες διαβίωσης τέτοιες που η μετανεωτερικότητα αναγνωρίζει ως ῾ποιότητα ζωής᾽.

Με τον Ελληνισμό συμβαίνει κάτι άλλο. Τόσο στην προ Χριστού, όσο και στην Χριστοποιημένη εκδοχή του, ο Έλληνας Λόγος και Τρόπος εμμένει στιβαρός στην διαγωγή του είναι όπως κανείς άλλος λαός ή άνθρωπος επί γης δεν έχει κατορθώσει: κινείται στα όρια της αναμέτρησης του όντος με το ίδιο το είναι, στο μεταίχμιο της πάλης της φθοράς με την αφθαρσία· του πεπερασμένου με το άπειρο· της χρονικότητας με το άχρονο· της ενθαδικότητας με το επέκεινα· του ψεύδους, της πλάνης και της αίρεσης με την αλήθεια· της δουλείας με την ελευθερία· του αυταρχισμού με την δημοκρατία· της ιδιοτέλειας με την ανιδιοτέλεια· της κακίας με το Αγαθό· του κτιστού με το άκτιστο· του Θανάτου με την Ζωή.

Είναι αυτό το τελευταίο ζεύγος που ο Έλληνας θεωρεί και βιώνει μοναδικά και ξεχωριστά από κάθε άλλον λαό, μολονότι είναι ίδιον σύνολης της ανθρωπότητας η με κάθε μέσο προσπάθεια να ξορκίσει τον πρώτο και να προσδεθεί όσο γίνεται στην δεύτερη. Διότι γνωρίζει ο Έλληνας ότι ο πραγματικός και πλέον επικίνδυνος θάνατος δεν είναι αυτός που επέρχεται με το βιολογικό τέλος του σώματος και τον χωρισμό του από την ψυχή, αλλά αυτός που νεκρώνει εκείνα τα αισθητήρια του ανθρώπου που του θυμίζουν ότι έχει δημιουργηθεί για πράγματα πολύ μεγάλα, που υπερέχουν κάθε έννοιας φυλής, γένους, ράτσας. Πράγματα που ανήκουν σε ένα Πολίτευμα που δεν υπηρετείται από κόμματα, φατριασμούς, διχασμούς, ιδεολογίες, ιδεοληψίες και ιδιοτέλειες. Γνωρίζει ο Έλληνας, ότι η μοίρα του είναι να μεταμορφώσει τον κόσμο και να τον ανακαινίσει, όχι με την δική του δύναμη αλλά με την δύναμη που εκείνη η θεϊκή νομή του όρισε, να γίνει κληρονόμος και δοχείο του Θεανθρώπου Χριστού. Αυτή η τολμηρή αλήθεια διαμορφώνει τόσο τις εκρηκτικές προϋποθέσεις εορτασμού των 200 ετών από το 1821 όσο και το ίδιο το γεγονός. Ένα γεγονός του οποίου το όνομα φέρει εντός του την πλέον ακατάβλητη τεκμηρίωση της άρρηκτης εξάρτησης του Αγώνα της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων από του Χριστού την Πίστη την Αγία: Επ-Ανάσταση.

Ως Επ-Ανάσταση, ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας δεν είναι μόνον ελληνικά εθνική υπόθεση. Αλλά είναι οικουμενικό έργο κατάφασης στη Ζωή που νικά τον Θάνατο. Ως τέτοιο αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όχι τόσο διότι δείχνει τον δρόμο της λευτεριάς σε κάθε σκλαβωμένο άνθρωπο επί γης. Αλλά, πρωτίστως και κυρίως, διότι θέτει εκ νέου ενώπιον της ανθρωπότητας το μείζον διακύβευμα της Ελευθερίας, ερμηνεύοντας επί αληθούς βάσεως σε τί συνίσταται η σκλαβιά. Στο πρόσωπο του Τούρκου δυνάστη κατακτητή ο Έλληνας αγωνιστής αναγνωρίζει την φυλακή της ανθρωπότητας στα δεσμά της τυραννικής κλειστότητας και της αφηρημένης αυτοθέωσης που ο θάνατος ενός απρόσωπου θεού συνεπάγεται. Και άρα η εξέγερση δεν είναι ζητούμενο αποκατάστασης μιας ενθαδικής ελευθερίας και επίτευξης αυτοδιάθεσης, μολονότι και τα δύο είναι αγαθά και ιερά. Αλλά είναι η ύψιστη πράξη αντίστασης στον θάνατο που προκαλείται από την κατάφαση του ανθρώπου στην ιδιοτελή χρήση του κόσμου η οποία στοχεύει στην επιβολή επ᾽ αυτού και επιδιώκει την νέκρωση της μη αντικειμενοποιήσιμης θεϊκότητάς του.

Ως τέτοια η Ελληνική Επανάσταση είναι ύψιστο μάθημα έγερσης του ανθρώπου και άρσης της ύβρεως κατά του Ζώντος Θεού και του κόσμου. Ως τέτοιος, ο Αγώνας για την Λευτεριά είναι εκρηκτική κραυγή άρνησης του θανάτου του κόσμου. Μπροστά σε τοιαύτη θεϊκή αποστολή η θυσία και ο εκούσιος θάνατος προβάλλουν όχι μόνον δίχως δεύτερη σκέψη, αλλά ως η κατεξοχήν Έξοδος από τα δεσμά του Θανάτου που υβρίζει την Ζωή της Αθανασίας. Μόνον ένα τέτοιου συντριπτικού μεγέθους διακύβευμα είναι ικανό να γεννήσει το πρόταγμα ῾Ελευθερία ή Θάνατος᾽.

Μόνον η βιωμένη εμπειρία της αιωνιότητας μέσα στο κτιστό είναι ικανή να εξηγήσει την ῾῾τρέλα᾽᾽ των κατοίκων του Μεσολογγίου που δείχνουν πώς ο Πολιορκημένος μπορεί, και πρέπει, να μένει Ελεύθερος. Μόνον μια βαθιά πίστη στο ότι ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί για να γίνει κατά Χάριν Θεός και να ελκύσει όλη την κτίση και τον κόσμο στον Δημιουργό του, είναι ικανή να ερμηνεύσει σωστά και να δικαιώσει την πεποίθηση ότι ῾῾καλλιῶναι μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ, παρὰ σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή᾽᾽. Διότι αυτός που ζει μέσα στην αιωνιότητα είναι σε θέση να υπηρετεί το άπειρο ακόμη και σε μια στιγμή. Γι᾽ αυτόν, η μια ώρα ελεύθερης ζωής είναι ασύγκριτη μπρος σε μια αιωνιότητα σκλαβιάς, μια αιωνιότητα, δηλαδή, η οποία δεν έχει συνείδηση του εαυτού της.

Αν δεν επρόκειτο περί αυτού, κανείς Λόρδος Βύρων δεν θα είχε μεθύσει από το αθάνατο κρασί του ᾽21, ώστε να γίνει Έλληνας και αυτός, να μαρτυρήσει δηλαδή με το αίμα του τούτη την Αλήθεια. Εάν η Ελληνική Επανάσταση δεν πρόκειται περί κατάφασης στο ύψιστο Γεγονός, της νίκης της Ζωής, του Χριστού, κατά του Θανάτου, τότε αυτό που μοιραία απομένει είναι η αποψίλωσή της και η θεώρησή της με όρους κλειστούς, ενθαδικούς, διευθέτησης μερικών δεκαετιών επίγειου βίου προσήλωσης σε ιδεοληψίες που γεννιώνται από την ιδιοτελή συσχέτιση του ανθρώπου με τον κόσμο.

Τα ανωτέρω δείχνουν, νομίζω, γιατί ο Εορτασμός του 1821 είναι πρωτίστως γεγονός μεθέξεως που ορίζεται από την υπέρβαση της ιστορικότητας, ακριβώς διότι ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας δεν είναι απλώς ιστορικό γεγονός. Τιμά κανείς το 1821 όταν ζει στην οντολογική βαθμίδα των δημιουργών του. Όταν μετέχει δηλαδή της Αλήθειας στην οποίαν μετείχαν και οι Αγωνιστές του 1821 καθώς διατράνωναν: ῾῾για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία᾽᾽. Αυτή η μετοχή προϋποθέτει έναν εσωτερικό ανακαινισμό του ανθρώπου, μια οσιακή βιωτή όμοια με αυτή του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου Κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Τότε μόνον μπορεί ο σύγχρονος Έλληνας να αναχθεί οντολογικά στο επίπεδο εκείνο που του επιτρέπει να διακρίνει το σημαινόμενο πίσω από τον τύπο του ιστορικού γεγονότος και να ουσιώσει εντός του το ήθος και τον τρόπο των προπατόρων του που έξι γενιές νωρίτερα έπεσε επάνω τους ῾῾ὡς μία βροχή ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας᾽᾽.

Όσο παράδοξη κι αν ακούγεται αυτή η πραγματικότητα, δεν είναι ξένη στον σύγχρονο Ελληνισμό, αλλά πολύ παλαιά και ταυτόχρονα απολύτως νέα, καθώς μιμείται το Μυστήριο των Μυστηρίων, την Θεία Ευχαριστία, που τελείται απαραλλάκτως από την Εκκλησία σήμερα και πάντοτε, για το οποίο ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας γράφει: ῾οὐ γὰρ τύπος θυσίας οὐδὲ αἴματος εἰκών, ἀλλὰ ἀληθῶς σφαγὴ καὶ θυσία᾽. Έτσι, η μετοχή μας στο γεγονός του 1821 μπορεί να μεταμορφώσει μια εκδήλωση σεβασμού και τιμής σε ῾μίμηση πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας᾽, με προεκτάσεις ευεργετικές στο δια ταύτα του σύγχρονου Ελληνισμού που αφορά στην ανάληψη της σκυτάλης στο σήμερα και την διεκπεραίωση της ῾ανολοκλήρωτης επανάστασης᾽. Διότι, όπως ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπος με την φθορά του θανάτου, έτσι και ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με τα ίδια ζητήματα ζωής και θανάτου που γέννησαν το 1821, κατά τρόπο που δικαιώνει την Θουκυδίδεια σπειροειδή αντίληψη της ιστορίας.

Υπ᾽ αυτήν την έννοια, οι Έλληνες καλούνται πλέον να αναβαπτιστούν στα νάματα της παράδοσης που δεν είναι άλλο από την πλέον προοδευτική στάση ζωής· η οποία, καθώς αρθρώνεται στην ουσιώδη, οντολογική και όχι εν είδει φολκλόρ, μίμηση της σπουδαίας και τελείας πράξεως που άρχισε να συντελείται το 1821, εκτείνεται στο μέλλον επιδαψιλεύοντας στο παρόν τις προϋποθέσεις της ελπίδας ανόρθωσης όχι μόνον του Έλληνα αλλά και του ανθρώπου κάθε φυλής και όπου γης, του κόσμου ολόκληρου. Μιας ελπίδας που δεν συνιστά φενάκη, αλλά προϋπόθεση Εξόδου και Αναστάσεως από την σκλαβιά και την φθορά, όπως προσμαρτυρεί το συναμφότερον του Εορτασμού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της 25ης Μαρτίου 1821.

Δημοσιεύθηκε στην Romfea.gr στις 24/3/2021

Επέκταση ΚΥΤ Φυλακίου: Κερκόπορτα αυτονόμησης της Θράκης και τετελεσμένο ίδρυσης Ισλαμουπόλεων σε όλη την Ελλάδα

Σημείωση: Κάποιοι αναγνώστες μπερδεύτηκαν. Η φωτογραφία αυτή είναι συμβολικά τοποθετημένη. Το ΚΥΤ Φυλακίου δεν έχει ακόμη μετατραπεί σε Ισλαμούπολη· τώρα ξεκινά, με την νεώτερη απόφαση της 26ης Φεβρουαρίου 2021 που αναρτήθηκε από τον κ. Μηταράκη στην ΔΙΑΥΓΕΙΑ, και εκμισθώνει 33,5 στρέμματα γης πέριξ ΚΥΤ έναντι 27.000€. Λίγη υπομονή…

Δημοσιεύθηκε στο infognomonpolitics.gr, την Πέμπτη 25/2/2021

Ήταν πριν ένα χρόνο, τον Φεβρουάριο – Μάρτιο του 2020, όταν επιχειρήθηκε η πρώτη στην σύγχρονη ελληνική ιστορία απόπειρα μαζικής εισβολής δεκάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών από τα χερσαία βορειοανατολικά σύνορα της χώρας, στην Θράκη, και τον ποταμό Έβρο. Αυτή η μεγάλη ασύμμετρη απειλή κι επιθετική ενέργεια μεθοδεύθηκε, οργανώθηκε, υποκινήθηκε και συντονίστηκε από την Τουρκία, την οποία η Ελλάδα απέκρουσε χάρη τόσο στην πολιτική βούληση της κυβέρνησης όσο και στα εκπληκτικά επιχειρησιακά αντανακλαστικά άμυνας και αποτροπής που επέδειξαν χερσαίες δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού, τα σώματα ασφαλείας, αλλά και σύσσωμος ο πληθυσμός του Έβρου και όλης της Θράκης.

Ένα μόλις χρόνο μετά, ωστόσο, εν μέσω μιας άκρως επιθετικής συμπεριφοράς της Τουρκίας και διαρκούς αμφισβήτησης της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, ένας πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος είναι προ των πυλών: πρόκειται για την δεδηλωμένη πολιτική απόφαση της κυβέρνησης να προβεί σε ‘‘αναβάθμιση και ενίσχυση της υφιστάμενης Δομής’’ στο Φυλάκιο Έβρου -στην βάση της περιοχής του τριεθνούς- και στις ανάλογες ενέργειες οι οποίες προωθούνται δια του Υπουργού Μετανάστευσης Νότη Μηταράκη.

Στις τραγικές παραμέτρους ενός τέτοιου άκρως επικίνδυνου εγχειρήματος περιλαμβάνεται όχι μόνον η διευκόλυνση της τουρκικής στρατηγικής αυτονόμησης της Θράκης -την οποία προωθεί συστηματικά η Τουρκία (ενδεικτικά: αποσχιστική λειτουργία Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, αυξανόμενη επιρροή του Μειονοτικού κόμματος, κλπ), αλλά και η δημιουργία τετελεσμένου για την ίδρυση Ισλαμουπόλεων σε όλη την ελλαδική επικράτεια και, ιδίως, σε οικονομικά εγκαταλελειμμένες, κοινωνικά αποψιλωμένες και δημογραφικά κατεστραμμένες περιοχές της χώρας.

Αν η κυβέρνηση δεν υπαναχωρήσει και εγκαταλείψει άμεσα την δημιουργία Υπερδομής στο Φυλάκιο, θα σημάνει το άνοιγμα της Κερκόπορτας που οδηγεί στην απώλεια (επιτάχυνση τουρκοποίησης -> αυτονόμηση -> απόσχιση) της Θράκης και στην εδραίωση της Ισλαμοποίησης όλου του ανατολικού ελλαδικού τόξου του άλλοτε πυρήνα του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας – Κύπρου.

Με άλλα λόγια, ό,τι κατόρθωσε να αποκρούσει επιτυχώς η ελληνική δύναμη αποτροπής τον Μάρτιο του 2020, σήμερα η συντεταγμένη Πολιτεία και η ίδια κυβέρνηση που μεγαλούργησε τον περασμένο Μάρτιο, επιδιώκει να το ακυρώσει, ιδρύοντας την πρώτη πιλοτική μουσουλμανική πόλη στην βορειοανατολική εσχατιά της Ελλάδας.

Λόγω του πλήθους των δεδομένων και της ανάγκης ο αναγνώστης αλλά και κάθε Έλληνας -μιας και πρόκειται για οξύ ζήτημα που αφορά όλο τον Ελληνισμό- να ενημερωθεί σωστά για το πρόβλημα, το διακύβευμα και τις τραγικές συνέπειες που αυτή η κυβερνητική πολιτική θα χρεωθεί εφόσον προχωρήσει στην υλοποίηση του σχεδίου της, η παρούσα ανάλυση διακρίνεται στα εξής τμήματα:

  1. Αποτύπωση της επίμαχης περιοχής και της ισχύουσας κατάστασης αναφορικά με τα υπό επέκταση Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) και Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης (ΠΡΟΚΕΚΑ) Φυλακίου Έβρου.
  2. Σύνοψη των κυβερνητικών σχεδιασμών, όπως αυτές έχουν δημοσιοποιηθεί από τον ίδιο τον Υπουργό Μετανάστευσης, αλλά και όπως προκύπτει από αντίστοιχα κρατικά έγγραφα και δηλώσεις αξιωματούχων, σχεδιασμοί οι οποίοι επιδιώκεται να τεθούν σε άμεση εφαρμογή και υλοποίηση.
  3. Ανάλυση των παραμέτρων εκείνων που, ως άμεσες συνέπειες της επέκτασης της Δομής ΚΥΤ Φυλακίου Έβρου, οδηγούν σε:

α. δημιουργία της πρώτης Ισλαμούπολης στην ηπειρωτική χώρα, και δη στην Θράκη, την αχίλλειο πτέρνα της Ελλάδας, με πιλοτική προοπτική εφαρμογής στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου αλλά και όλη την ηπειρωτική χώρα,

β. εκ των έσω άλωση του Έβρου και της Θράκης,

γ. διευκόλυνση της μακρόχρονης στρατηγικής της Τουρκίας για επιβολή συνδιοίκησης στη Θράκη με απώτερο στόχο την αυτονόμηση και εν συνεχεία πλήρη τουρκοποίησή της με την αποκοπή της από την Ελλάδα, και

δ. αλλοίωση της δημογραφικής σύνθεσης της ελληνικής επικράτειας.

1α. Το Φυλάκιο του Έβρου

Η περιοχή του Φυλακίου στον Νομό Έβρου της Θράκης.

Το Φυλάκιο Έβρου βρίσκεται σε απόσταση περίπου 150 χλμ βόρεια της Αλεξανδρούπολης, στο ύψος της Ανδριανούπολης από την οποία απέχει περίπου 20 χλμ, απόσταση ικανή ώστε οι 300 κάτοικοί του να ακούνε με ευκολία τους μουεζίνηδες των τζαμιών απέναντι από τον ποταμό Έβρο. Ο Νομός Έβρου και ιδίως το βόρειο τμήμα του είναι μια κρίσιμη περιοχή που όχι μόνον μαστίζεται από την πολυετή οικονομική κρίση, αλλά που σε διάστημα 20 ετών -από το 1991 ως την απογραφή του 2011- είχε απωλέσει περίπου το 50% του πληθυσμού της. Υπολογίζεται ότι το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 25.000 ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων είτε μετανάστευσαν προς αστικά κέντρα και το εξωτερικό, είτε απεβίωσαν. 

Εκτιμάται δε, ότι με την φετινή απογραφή το ποσοστό αυτό θα ανέλθει στο 60-65%, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα του υπάρχοντος πληθυσμού γηράσκει με τον μέσο όρο ηλικίας να κυμαίνεται στα 70 έτη. Η δημογραφική αυτή παρακμή συνεπάγεται από μόνη της τεράστια κοινωνική αποψίλωση και εγκατάλειψη ολόκληρου του Έβρου, και ιδιαίτερα του επίμαχου βόρειου άκρου του. Ενδεικτικά, σύμφωνα με ενημέρωση που μας παρείχε ο Πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος Φυλακίου, κ. Χρήστος Τυρμπάκης, σε ένα σύνολο 17 χωριών του πρώην Δήμου Τριγώνου της περιοχής υπάρχει μόλις ΕΝΑ Δημοτικό Σχολείο. Ενώ και πολλές από τις κρατικές υπηρεσίες, όπως οι υπηρεσίες Υγείας, είναι ελλιπέστατες, με αποτέλεσμα συχνά ιατρικά περιστατικά να πρέπει να ταξιδέψουν 150 χλμ μέχρι το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Όπως επεσήμανε ο κ. Τυρμπάκης, είναι αναρίθμητα πλέον τα σπίτια που σε πολλά χωριά είναι πια ακατοίκητα.

Δεδομένης, επιπλέον, της γεωστρατηγικής θέσης του Έβρου, το ελληνικό κράτος έχει σοφά προνοήσει εδώ και πολλές δεκαετίες, από το 1950 περίπου, να μην υπάρχει μεγάλη παρουσία μουσουλμανικού πληθυσμού, προκειμένου να μην είναι δυνατή η εργαλειοποίησή του από την Τουρκία. Πράγματι, όσοι γνωρίζουν έστω και λίγα πράγματα για την Θράκη, ξέρουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού των Ελλήνων της μουσουλμανικής μειονότητας ζει στους Νομούς Ροδόπης και Ξάνθης, με τους Έλληνες μουσουλμάνους πολίτες σε ολόκληρο τον Νομό Έβρου να μην ξεπερνούν τις λίγες χιλιάδες.

1β. ΚΥΤ και ΠΡΟΚΕΚΑ

Το υπάρχον ΚΥΤ Φυλακίου στον Έβρο.

Το ΚΥΤ (Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης) και ΠΡΟΚΕΚΑ (Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης) Φυλακίου ιδρύθηκε το 2013. Βρίσκεται σε τοποθεσία νευραλγική για την εθνική ασφάλεια, σε μικρή απόσταση από σημαντικές στρατιωτικές μονάδες και άλλες επιχειρησιακές υποδομές. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναφερθεί ότι πρόκειται για το μοναδικό ΚΥΤ που υπάρχει στην ηπειρωτική χώρα: τα άλλα 5 ΚΥΤ βρίσκονται στα νησιά Λέσβο, Σάμο, Χίο, Λέρο και Κώ. Λόγω ακριβώς του ότι πρόκειται για το μοναδικό ΚΥΤ σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, χρησιμοποιείται από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου προκειμένου να μεταφέρονται στον Έβρο με λεωφορεία λαθρομετανάστες από όλη την χώρα ώστε να ταυτοποιηθούν εκεί, καθώς η μετακίνησή τους πίσω στα νησιά θα ήταν ανεπίτρεπτη.

Το υπάρχον ΚΥΤ Φυλακίου έχει δυναμικότητα 300 ατόμων και το 2020 πραγματοποιούσε κατά μέσο όρο 23 ταυτοποιήσεις αλλοδαπών ημερησίως, ενώ το ΠΡΟΚΕΚΑ το οποίο διαχειρίζεται τις περιπτώσεις αλλοδαπών με ποινικό μητρώο, έχει επίσης ικανότητα κράτησης 250 ατόμων. Εξαίρεση αποτέλεσε το έτος 2015, όταν το ΚΥΤ Φυλακίου είχε φθάσει σε υπερπληρότητα διπλασίων και τριπλασίων ατόμων.

Μέχρι σήμερα, οι αλλοδαποί που εισέρχονται παράνομα από τον Έβρο και οδηγούνται στο ΚΥΤ Φυλακίου αποφεύγουν στην πλειοψηφία τους να υποβάλλουν αίτηση ασύλου, και θα δούμε αμέσως γιατί. Είναι ενδεικτικό ότι από όσους εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα τον Γενάρη του 2020 μόνον 187 υπέβαλαν αίτηση ασύλου στο εν λόγω ΚΥΤ. Αυτό συμβαίνει διότι όσοι λαθρομετανάστες επιλέγουν να εισέλθουν στην Ελλάδα από τον Έβρο και όχι από τα νησιά, το κάνουν για ένα και μόνο λόγο: να αποφύγουν την εκεί καταγραφή και δακτυλοσκόπησή τους, η οποία, λόγω της Συμφωνίας του Δουβλίνου, θα τους εγκλώβιζε στην Ελλάδα στερώντας τους τη δυνατότητα να προωθηθούν στην κεντρική Ευρώπη και την Σκανδιναβία.

Γι᾽ αυτό και μετά την είσοδό τους, ακολουθούν τον λεγόμενο ῾῾σκοπιανό διάδρομο᾽᾽ και ῾῾αλβανικό διάδρομο᾽᾽ (αυτός είναι και ο λόγος της προ ημερών επίσκεψης της Επιτρόπου Ύλβας Γιοχάνσον στην Αλβανία, όταν και επιχείρησε να ενισχύσει το έργο της Frontex να εμποδίζει τους λαθρομετανάστες να φύγουν από την Ελλάδα προς την υπόλοιπη Ευρώπη), δηλαδή τις διαδρομές που μέσω των κρατών αυτών τους οδηγούν στην κεντρική Ευρώπη. Οι συγκεκριμένοι διάδρομοι είναι αδύνατον να ελεγχθούν αποτελεσματικά από τις χώρες αυτές λόγω της μορφολογίας του εδάφους. Γι᾽ αυτό και παρατηρείται το φαινόμενο να έχουν συγκεντρωθεί περίπου 30.000 λαθρομετανάστες στις χώρες Βοσνία, Σερβία και Κροατία, οι οποίοι ούτε καταγεγραμμένοι στην Ελλάδα είναι, ούτε έχουν υποβάλει αίτηση ασύλου.

2. Κυβερνητικές εξαγγελίες

Αποσπάσματα του ΦΕΚ για την «δημιουργία νέας ενιαίας δομής στο Δ.Δ. Φυλακίου του Ν. Έβρου

Με δεδομένα αυτά, όσον αφορά στην υπάρχουσα κατάσταση του ΚΥΤ Φυλακίου, προκύπτουν από τις εξαγγελίες του Υπουργού Μετανάστευσης τα ακόλουθα κρίσιμα ζητήματα και εν συνεχεία οι κίνδυνοι που γεννά ο κυβερνητικός σχεδιασμός για την αναβάθμιση και επέκταση του εν λόγω ΚΥΤ.

Το 1ο ζήτημα σχετίζεται με τον σκοπό της επέκτασης αυτής.

Σύμφωνα με ενημέρωση που παρείχε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο slpress.gr, ῾῾ο σκοπός του ΚΥΤ είναι να ελέγξει και να καταγράψει νέες αφίξεις και τις αιτήσεις ασύλου των αφικνουμένων, εφόσον επιθυμούν να υποβάλουν άσυλο, ενώ όσοι δεν επιθυμούν πρέπει να μεταφέρονται σε κάποιο προαναχωρησιακό κέντρο᾽᾽. Το ΚΥΤ Φυλακίου ῾῾δεν είναι μια εγκατάσταση διαμονής, αλλά ένα Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, και όσοι εισέρχονται σε αυτό δεν παραμένουν εφόσον έχουν καταθέσει αίτηση ασύλου, αλλά είτε μεταφέρονται στην ενδοχώρα, είτε αποχωρούν με δικά τους έξοδα᾽᾽. Επιπλέον, διευκρινίστηκε ότι το ΚΥΤ δεν είναι Κέντρο κράτησης (σε αντίθεση με το ΠΡΟΚΕΚΑ) και άρα πρέπει να είναι ανοιχτή και όχι κλειστή δομή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όσοι εισάγονται σε αυτό έχουν την δυνατότητα εισόδου και εξόδου κατά την διάρκεια της ημέρας. 

Το σημαντικότερο όμως ίσως που προκύπτει από την ενημέρωση της Επιτροπής, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση την δημιουργία μιας τέτοιας Υπερδομής. Η ΕΕ τονίζει χαρακτηριστικά ότι: ῾῾εναπόκειται στις εθνικές αρχές της Ελλάδας να εκτιμήσουν εάν το ΚΥΤ Φυλακίου επαρκεί για τις αφίξεις᾽᾽. Η συγκεκριμένη πληροφορία έχει σημασία όχι τόσο διότι εκθέτει ανεπανόρθωτα την ελληνική κυβέρνηση και την επιμονή του Υπουργού Μετανάστευσης να χτίσει Υπερδομή στο ακριτικό Φυλάκιο χωρίς να έχει αυτό ζητηθεί από την ΕΕ, αλλά διότι δείχνει σαφώς ότι η επέκταση αυτής της δομής υπονομεύει και σαμποτάρει ευνοήτως το έργο των ελληνικών δυνάμεων ασφαλείας που νυχθημερόν υπερβάλλουν εαυτόν για την αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, τόσο στην συνοριογραμμή του Έβρου όσο και στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και τα λοιπά σύνορα της βόρειας Ελλάδας.

Το 2ο ζήτημα σχετίζεται με την φύση της επέκτασης για την οποία η κυβέρνηση δια του Υπουργού επιδιώκει να αποκτήσει περίπου 72,5 στρέμματα γης επιπλέον, πέριξ του υπάρχοντος ΚΥΤ.

Το ζήτημα αυτό έχει συναντήσει τεράστιες αντιδράσεις από τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι αρνούνται με κάθε τρόπο να παραχωρήσουν ή να πουλήσουν την γη τους για ένα τέτοιο σκοπό. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους της παλλαϊκής αντίδρασης που συνάντησε ο Υπουργός Μετανάστευσης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ορεστιάδα, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με πανστρατιά εκπροσώπων τοπικών φορέων, οργανώσεων, συλλόγων, πολιτευτών από όλα τα κόμματα, και μεγάλο πλήθος αποφασισμένων κατοίκων από όλη τη Θράκη. Το γεγονός ότι στο πλευρό των κατοίκων στέκονται όλοι οι Βουλευτές του Έβρου ανεξαρτήτως κόμματος, τεκμαίρεται άλλωστε και από πρόσφατο δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών. Ήταν αυτή η παλλαϊκή συστράτευση και αντίδραση που, μεταξύ άλλων, εξόργισε τον Υπουργό Μηταράκη ο οποίος απείλησε τους κατοίκους του Φυλακίου ότι ῾῾μπορεί να φέρει και 10.000 αλλοδαπούς και θα τους φέρει᾽᾽. Απειλή που απηύθυνε στον Πρόεδρο της Κοινότητας Φυλακίου, παρόντος του Βουλευτή Έβρου της Νέας Δημοκρατίας, Σταύρου Κελέτση, ο οποίος μάλιστα –άθελά του- επιβεβαίωσε αργότερα το συμβάν.

Το 3ο ζήτημα αφορά αυτή καθ᾽ αυτή την μορφή του υπό επέκταση ΚΥΤ.

Όπως δείχνουμε ακολούθως το σχετικό ΦΕΚ δρομολογεί την ίδρυση Ισλαμούπολης στην καρδιά της Θράκης, και στο κέντρο της πλέον σημαντικής γραμμής χερσαίας άμυνας της χώρας απέναντι στην Τουρκία. Πιο συγκεκριμένα, στο ΦΕΚ της 29ης Δεκεμβρίου 2020 διαβάζουμε ότι: ῾῾Η δομή θα χωροθετηθεί στο Δ.Δ. Φυλακίου, Δήμου Κυπρίνου στο Ν. Έβρο, θα αναπτυχθεί σε έκταση επιφάνειας περίπου 72.500 τ.μ. και θα γειτνιάζει με το υφιστάμενο ΚΥΤ στο Φυλάκιο Έβρου. Η συνολική δυναμικότητα της δομής θα είναι 1.500 φιλοξενούμενοι. Ειδικότερα, προβλέπονται η αναβάθμιση και δημιουργία 750 θέσεων γενικού πληθυσμού και 750 θέσεων σε ΠΡΟ.ΚΕ.ΚΑ. (περιλαμβανομένων 250 θέσεων του υφιστάμενου ΠΡΟ.ΚΕ.ΚΑ.). Κατά την ολοκλήρωση του έργου, η δομή θα ενοποιηθεί με την υφιστάμενη και θα αποτελούν μια ενιαία.᾽᾽

Κάτοψη του παραθαλάσσιου μουσουλμανικού χωριού στο Μαυροβούνι Λέσβου, στις ανατολικές ακτές του ακριτικού νησιού.

Το 4ο ζήτημα αφορά στην λειτουργία και τα λειτουργικά κόστη του αναβαθμισμένου ΚΥΤ.

Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του κ. Μηταράκη -οι οποίες, ωστόσο, έρχονται σε αντίφαση με το σχετικό ΦΕΚ, όπου αναφέρεται αθροιστική δυναμικότητα 1.500 ατόμων για το ΚΥΤ και το ΠΡΟΚΕΚΑ, δηλαδή 5 ΦΟΡΕΣ μεγαλύτερη από τον εντόπιο πληθυσμό του Δημοτικού Διαμερίσματος Φυλακίου-, η Δομή αυτή θα είναι όμοια με τη Δομή της Σάμου που αυτή τη στιγμή έχει χωρητικότητα 5.000 ανθρώπων. Αυτό δεν μας εκπλήσσει καθώς η τιμή στόχος που σημειώνεται στον σχετικό πίνακα στο ΦΕΚ της ενίσχυσης του ΚΥΤ Φυλακίου είναι 3.000 ωφελούμενοι. Θα πρέπει να τονιστεί στο σημείο αυτό, ότι και στα 5 υπόλοιπα ΚΥΤ που λειτουργούν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα (Λέσβος, Σάμος, Χίος, Λέρος, Κως) μόνον κατά την περίοδο διακυβέρνησης της παρούσας κυβέρνησης (από τα μέσα του 2019) παρατηρείται πληρότητα η οποία είναι σταθερά τουλάχιστον τριπλάσια της δυναμικότητας των ΚΥΤ. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι όχι μόνον ο Υπουργός δεν ξεστόμισε λόγια που δεν εννοούσε, όταν απείλησε την τοπική κοινωνία ότι θα φέρει και 10.000 λαθρομετανάστες στον Έβρο, αλλά ότι αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της κυβέρνησης.

Επιπλέον, από επίσημη ενημέρωση της αρμόδιας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκύπτει ότι πρόκειται για έργο συνολικού κόστους 30 εκ. ευρώ, συγχρηματοδοτούμενου κατά 75% από την ΕΕ. Αυτό σημαίνει, ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες θα χρηματοδοτήσουν την δημιουργία της πρώτης Ισλαμούπολης στην Θράκη με 7,5 εκ. ευρώ.

Από την ίδια ενημέρωση, προκύπτει επιπλέον, ότι μέχρι σήμερα το ετήσιο λειτουργικό κόστος του ΚΥΤ Φυλακίου στην υπάρχουσα δυναμικότητα των 300 ατόμων (συν τα 250 του ΠΡΟΚΕΚΑ) ανέρχεται στο πόσο των 2 εκ. ευρώ, ποσό που καλυπτόταν την τελευταία πενταετία και μέχρι και τον Απρίλιο του 2020 από διαφορετικές πηγές της ΕΕ (European Economic Area Grants, Εuropean Commision Emergency Assistance, κλπ). Λαμβανομένων, ωστόσο υπόψιν των ότι:

α. όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται από την ΕΕ, ῾῾τα λειτουργικά κόστη του ΚΥΤ Φυλακίου καλύπτονται από τον Ελληνικό Κρατικό Προϋπολογισμό᾽᾽,

β. στον Προϋπολογισμό του 2021 η κυβέρνηση έχει προβλέψει περισσότερα από 440 εκ. € για δαπάνες στο λαθρομεταναστευτικό, και

γ. για την περίπτωση της επιχειρούμενης Υπερδομής του ΚΥΤ Φυλακίου το ημερήσιο κόστος διατροφής ενός ενοίκου ανέρχεται στα 27 ευρώ,

αντιλαμβάνεται κανείς σε τί μεγέθους επιβάρυνση θα υποχρεωθεί ο Έλληνας πολίτης για ένα σύνολο τριών, πέντε, ή -πιθανότατα- 10.000 λαθρομεταναστών στην εν λόγω Υπερδομή.

3. Tραγικές προεκτάσεις της επέκτασης του ΚΥΤ Φυλακίου Έβρου

i. Κοινωνικές συνέπειες

Η μέχρι τώρα πραγματικότητα όσον αφορά στην διαχείριση των ΚΥΤ στα νησιά με αποκορύφωμα τα επεισόδια στην Μόρια και την Χίο, αλλά και τα χθεσινά επεισόδια στην Βοιωτία, μόνον ευοίωνο μέλλον δεν προδιαγράφουν για το ΚΥΤ Έβρου. Μια τέτοια Υπερδομή στο Φυλάκιο, δυναμικότητας πολλών χιλιάδων λαθρομεταναστών, σε κάθε περίπτωση πενταπλάσιων του τοπικού πληθυσμού, που μάλιστα -αν λάβουμε σοβαρά υπόψιν τις απειλές του Υπουργού Μηταράκη- θα πρόκειται για εισαγωγή και μονιμοποίηση αλλοδαπού μουσουλμανικού πληθυσμού συνολικά υπερτριπλάσιου και από το σύνολο των Ελλήνων μουσουλμάνων που ζούν ειρηνικά και συνυπάρχουν αρμονικά με το χριστιανικό στοιχείο στον Έβρο, είναι από μόνη της βόμβα μεγατόνων, η οποία θα τινάξει στον αέρα όλα τα κεκτημένα διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, τοπικών αυτοδιοικήσεων, αλλά και κυρίως των ίδιων των Θρακιωτών που έχουν κατορθώσει η Θράκη να είναι παγκόσμιο υπόδειγμα ειρηνικής συνύπαρξης και δημιουργικής συμβίωσης χριστιανών και μουσουλμάνων.

Ήδη, οι κάτοικοι της περιοχής αντιμετωπίζουν ανυπεράσπιστοι σοβαρά περιστατικά παραβίασης των κατοικιών τους, από ανθρώπους ξένους, κατ᾽ ουσίαν εισβολείς. Είναι δε τόσο αδιανόητο που δεν το χωρά ο ανθρώπινος νούς ότι η κυβέρνηση αυτή θέτει τον αποδυναμωμένο πληθυσμό του Έβρου σε τέτοια δοκιμασία, όταν διαρκώς ακούμε για περιστατικά βιασμών Ελλήνων και επιθετικές ενέργειες σε ηλικιωμένους από αλλοδαπούς, πανελλαδικά. Και όταν, μάλιστα, ούτε καν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε αποτολμήσει ένα τέτοιο έγκλημα το 2015, όταν είχε το αριθμητικό άλλοθι που σήμερα στερείται ο Υπουργός Μηταράκης.

ii. Προσβολή της εικόνας της Ελλάδας διεθνώς

Είναι γνωστές οι συστηματικές προσπάθειες τόσο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων όσο και ΜΜΕ τουρκικών, ευρωπαϊκών αλλά και αμερικανικών (New York Times) να συκοφαντούν διαρκώς και επικίνδυνα την Ελλάδα για τα δήθεν εγκλήματα που επιτελεί στο ζήτημα της διαχείρισης της λαθρομετανάστευσης. Εξίσου νωπές είναι οι μνήμες από τον πολλαπλασιασμό της αρνητικής έκθεσης της χώρας διεθνώς με αφορμή τις στασιαστικές εξεγέρσεις στην Μόρια της Λέσβου και στην Χίο πρόσφατα.

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τυχόν επέκταση του ΚΥΤ Φυλακίου Έβρου θα τροφοδοτήσει πολλαπλά την άκρως επιζήμια δημόσια αρνητική προβολή και τον επικίνδυνο διεθνή στιγματισμό της Θράκης και όλης της Ελλάδας. Αν κανείς λάβει υπόψιν του την εμπειρία από τα νησιά, και τον ρόλο των δραστηριοποιούμενων στα ΚΥΤ Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, η ήδη παρουσία περίπου 50 ΜΚΟ στον Έβρο, οι οποίες αναμιγνύονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην διαχείριση λίγων εκατοντάδων λαθρομεταναστών που περνούν από το υπάρχον ΚΥΤ, είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί γεωμετρικά, και θα φέρει την περιοχή μονίμως στο επίκεντρο προπαγανδιστικών τουρκικών, γερμανικών και λοιπών δημοσιευμάτων και καταγγελιών με πολύ επιβλαβείς συνέπειες για την Ελλάδα, δεδομένης και της ανυπαρξίας στιβαρής Δημόσιας Διπλωματίας, κάτι που ελπίζουμε σύντομα να διορθωθεί με την επικείμενη αναδιάρθρωση του ΥΠΕΞ.

iii. Εθνική Ασφάλεια

Ας πάμε όμως λίγο παραπέρα. Όσο οργανωμένο σύστημα διαχείρισης και ελέγχου κι αν εφαρμόσει κανείς, είναι αδύνατο να ελεγχθούν εντός μιας τέτοιας Υπερδομής πυλώνες κοινωνικής αποσταθεροποίησης, φορείς μετάδοσης πληροφοριών στην Τουρκία, αλλά και παρακολούθησης και υποκλοπής πολύτιμων επιχειρησιακών πληροφοριών του Δ´ Σώματος Στρατού, μεγάλο τμήμα του οποίου βρίσκεται στον Έβρο.

Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση ανώτατου επιτελικού στελέχους του Υπουργείου Άμυνας ο οποίος -θέλοντας να διατηρήσει την ανωνυμία του- μας μετέφερε ότι, σε περίπτωση που συμβεί το οποιαδήποτε επεισόδιο με την Τουρκία, μια τέτοια Υπερδομή είναι καταστροφική για την επιχειρησιακή ικανότητα του ελληνικού στρατού.

Δεν χρειάζεται να σκεφθεί κανείς πολύπλοκα και σύνθετα, ούτε καν να πάει ο νούς του σε οργανωμένη έξωθεν υποκινούμενη εξέγερση εντός του Κέντρου – που και αυτή ασφαλώς είναι μεγάλος κίνδυνος, καθώς θα απαιτούσε χρήση μεγάλης δύναμης για την επαναφορά της τάξης, κι έτσι ένας τουρκικός αντιπερισπασμός θα ήταν απολύτως διευκολυμένος. Θα αρκούσε μόνον, εν προκειμένω, μια ομάδα λαθρομεταναστών να πανικοβληθεί, γυναίκες και παιδιά, τα οποία σε κατάσταση πανικού θα μπλοκάρουν δρόμους / περάσματα πεζοπόρων τμημάτων ή αρμάτων κατά την μετακίνησή τους σε επιχειρησιακές θέσεις διασποράς. Και είναι προφανές ακόμη και σε ένα κατώτατο αξιωματικό, για να μην πω και σε εμένα τον ίδιο, που υπηρέτησα στο Πυροβολικό στην Θράκη, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ακόμη και λίγα λεπτά καθυστέρησης και παρεμπόδισης είναι μοιραία και ολέθρια.

iv. Η πρώτη Ισλαμούπολη στην Ελλάδα ως Κερκόπορτα άλωσης της Θράκης

Προκειμένου ο αναγνώστης να αντιληφθεί ότι ο όρος ῾῾Ισλαμούπολη᾽᾽ για την επιχειρούμενη από την κυβέρνηση Υπερδομή στον Έβρο δεν συνιστά υπερβολή αλλά κυριολεξία, πρέπει να επισημανθεί ότι, όπως προκύπτει από το σχετικό ΦΕΚ, στις υποδομές που έχουν εξαγγελθεί περιλαμβάνονται πέραν των οικίσκων διαμονής 1.500 ανθρώπων, και μεταξύ διαφόρων άλλων, η ίδρυση σχολείων, καταστημάτων, ιατρείων, η δημιουργία χώρων εστίασης – ψυχαγωγίας, εγκαταστάσεων πλυντηρίων – στεγνωτηρίων, γραφείων διοίκησης και φρουράς, υπηρεσιών συντήρησης, πυροσβεστικής υπηρεσίας, η διαμόρφωση χώρων άθλησης, ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων, καθώς και η δημιουργία πολυχώρων. Οι τελευταίοι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα προορίζονται για την κάλυψη και των θρησκευτικών αναγκών των μουσουλμάνων ενοίκων, κάτι το οποίο, επίσης μαθηματικά, θα οδηγήσει και στην απαίτηση για τοποθέτηση ιμάμη. Καθίσταται λοιπόν, περισσότερο από προφανές, μολονότι δύσκολα μπορεί να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους, ότι η κυβέρνηση σκοπεύει στην ίδρυση μιας νέας μουσουλμανικής πολιτείας στην καρδιά της αχίλλειου πτέρνας της Θράκης, στο κέντρο του βορείου Έβρου. 

Επιπλέον, το γεγονός ότι, όπως μας επιβεβαίωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ῾῾οι συγκεκριμένες Δομές ΚΥΤ δεν έχουν συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα λειτουργίας᾽᾽, φανερώνει την δεδομένη μονιμότητα της Υπερδομής Φυλακίου, κάτι που τεκμαίρει έτι πλέον το γεγονός ότι πρόκειται για την ίδρυση μιας νέας πόλης. Δεν είναι δε καθόλου απίθανο να υποθέσει κανείς ότι με την ίδρυση μιας τέτοιας νέας πόλης σε ένα τόπο ουσιαστικά εγκαταλελειμμένο, η κυβέρνηση βάζει τα θεμέλια για την συγκέντρωση μεγάλου όγκου αλλοδαπού εργατικού δυναμικού, που θα απασχοληθεί σε μια μελλοντική Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ) στην περιοχή.

Άφησα τελευταία την κρισιμότερη παράμετρο:

v. Αυτονόμηση της Θράκης και απόσχισή της από την Ελλάδα

Ενδεχομένως, και πιθανότατα, ο Υπουργός Μετανάστευσης αγνοεί ότι αυτή η εγκληματική πολιτική ίδρυσης Ισλαμούπολης στον Έβρο θα έρθει να διευκολύνει τα μάλα το ήδη ισχυρό έρεισμα τουρκικής επιρροής στην Θράκη και θα επιταχύνει την επιχειρούμενη διαδικασία τουρκοποίησής της και εν τέλει αυτονόμησης και απόσχισής της από την Ελλάδα. Ίσως ο κ. Μηταράκης δεν γνωρίζει, καθώς δεν είναι της αρμοδιότητάς του, την υψηλή στρατηγική της Τουρκίας για τον εκτουρκισμό της Θράκης, στρατηγική που είναι σε πλήρη εξέλιξη με:

α. την άμεση αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης από την Τουρκίας

β. την προσπάθεια αναγνώρισης της θρησκευτικής (μουσουλμανικής) μειονότητας της Θράκης ως εθνικής (Τουρκικής) , [ενδεικτική προς τούτο είναι η πρόσφατη επιστολή του Ερντογάν στον ΟΗΕ με αίτημα αναγνώρισης τουρκικής μειονότητας Δυτικής Θράκης]

γ. την αποσχιστική λειτουργία του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής και των εκατοντάδων πρακτόρων της Άγκυρας που δραστηριοποιούνται επί ελληνικού εδάφους  (οι πλείστοι εξ αυτών άλλωστε είναι Έλληνες πολίτες), οι οποίοι και επιδίδονται στον δια φόβου, λογοτρομοκρατίας αλλά και χρηματισμού εκτουρκισμό των Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών, στην Ξάνθη και την Ροδόπη,

δ. την λειτουργία και ενίσχυση του Τουρκικού κόμματος  (Κόμμα Ειρήνης και Φιλίας) στην Θράκη, χρηματοδοτούμενου τόσο από την Τουρκία όσο και από τους Τούρκους της Γερμανίας, που στις τελευταίες εκλογές συγκέντρωσε 40.000 ψήφους, και

ε. την επιδίωξη της Τουρκίας οι μουφτήδες στην Θράκη να εκλέγονται από την μειονότητα, και άρα να ελέγχει η Τουρκία μέσω των θρησκευτικών λειτουργών όλους τους μουσουλμάνους της περιοχής , ζήτημα το οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξετάζει με την Διακομματική Επιτροπή της Βουλής για την Θράκη, και την Πρόεδρό της Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία αντιλαμβάνεται, ελπίζουμε, αυτούς τους κινδύνους.

Όλα τα ανωτέρω συνθέτουν μια πραγματικότητα η οποία μετατρέπει αυτομάτως, εξ αρχής και εκ των πραγμάτων, το επιχειρούμενο ΚΥΤ Φυλακίου σε δηλητηριώδες βέλος που καρφώνεται στην καρδιά της Ελλάδας. Διότι η Θράκη είναι καρδιά της Ελλάδας.

Είναι περισσότερο από βέβαιο το γεγονός ότι η Τουρκία θα εκμεταλλευθεί στο έπακρο αυτό το απροσδόκητο δώρο της ελληνικής κυβέρνησης, την ίδρυση, δηλαδή, Ισλαμούπολης μόλις 12 χιλιόμετρα από τα σύνορα του Έβρου, και όχι μόνον θα φροντίσει να διοχετεύσει σε αυτήν πράκτορές της, αλλά και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της προκειμένου να εργαλειοποιήσει με μαεστρία αυτή την Υπερδομή του Υπουργείου Μετανάστευσης σε ένα πανίσχυρο μοχλό εδραίωσης της τουρκικής στρατηγικής αυτονόμησης της Θράκης με ποικίλους τρόπους (προπαγανδιστικά δημοσιεύματα για τις συνθήκες διαβίωσης, κατασκοπεία ζωτικών θέσεων και επιχειρησιακών πληροφοριών του Ελληνικού Στρατού, εργαλειοποίηση λαθρομεταναστών και χρήση τους σε μελλοντικές ενέργειες αποσταθεροποίησης, κλπ.).

Επιπλέον, είναι περισσότερο από σαφές, ότι ο σχεδιασμός για δημιουργία Ισλαμούπολης στην Θράκη είναι απαίτηση έξωθεν προερχόμενη, και τίθεται διαχρονικά στις ελληνικές κυβερνήσεις, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει ευοδωθεί.  Διότι αλλιώς δεν εξηγείται πώς το ΚΥΣΕΑ είχε ήδη εν έτει 2015 -μόλις δυό χρόνια μετά την ίδρυση του ΚΥΤ Φυλακίου το 2013- αρνηθεί και απορρίψει επέκτασή του. Και είναι προς τιμήν του ΣΥΡΙΖΑ το ότι επέδειξε τότε αποτελεσματικά αντανακλαστικά.

Η νέα Ισλαμούπολη που σήμερα η κυβέρνηση προωθεί στο βόρειο άκρο του Έβρου δεν είναι μόνον η πλέον ανεκδιήγητη, ακραία, εγκληματικά αυτοκτονική, και εις βάρος της εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας της χώρας, ενέργεια της ελληνικής πολιτείας. Αλλά είναι και η πλέον απαξιωτική, προσβλητική, υβριστική, απόπειρα εις βάρος σύνολης της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος, καθώς και η πλέον ακραία πράξη υπονόμευσης όλων εκείνων των Ελλήνων συμπολιτών μας που μέσα από τις χερσαίες, θαλάσσιες και εναέριες δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού, τις Ειδικές Δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας, την Εθνοφυλακή, τις γραμμές υποστήριξης, έως και τον τελευταίο πολίτη-κρίκο στην αλυσίδα τροφοδοσίας, άοκνα, ακάματα, με αυτοθυσία, ηρωισμό και ανεξάντλητη ανδρεία και επιμονή, αμύνονται ανέκαθεν-και ιδίως από τον περασμένο Μάρτιο και μέχρι σήμερα- τα σύνορα της χώρας, τόσο στον Έβρο, όσο και στα νησιά αλλά και στα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας.

Ο Πρωθυπουργός έχει χρέος να ενεργήσει άμεσα ώστε να εγκαταλειφθεί όχι μόνον το επιχειρούμενο άνοιγμα Κερκόπορτας στην Θράκη, αλλά και κάθε ανάλογη κυβερνητική απόπειρα ίδρυσης Ισλαμουπόλεων στην ελληνική επικράτεια και το ανατολικό νησιωτικό τόξο του Αιγαίου. Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αντιδράσει άμεσα, θα χρεωθεί μεταξύ όλων των δεινών και την δικαίωση του Τουργκούτ Οζάλ, πολύ νωρίτερα από όσο και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί…